Door alle haast heen met het regelen van vanalles en tijdens de kerst vooral feesten en voelen hoe het met me zal gaan als ik het gewoon probeer, ik geniet van mezelf met de gebeurtenissen die voor mijn neus passeren. Wat er dan allemaal gebeurd probeer ik even tussen lippen door te vertellen maar ik wil mezelf beloven voordat ik mijn geboortedag hier weer terugkom op wat op te schrijven.
Kan ik nou echt zeggen dat ik het druk heb? ik weet het niet of ik dat zo kan bestempelen want om te schrijven daar heb ik eigenlijk best wel wat tijd voor gehad maar is het er niet echt van gekomen dat ik er voor ben gaan zitten, ik merk dat ik veel dagdroomde en in rust de omgeving in me opnam en verder effe niks deed. Werken en feesten gingen door elkaar heen tijdens de dagen met kerst, en dat het gewoon door elkaar heen liep was te voelen en te zien tijdens mijn nachtje van het oud en nieuwe. Dat oude en nieuwe jaar beleefde ik voor het eerst met een heerlijk genot in wie ik ben en kan zijn, en heb me op het podium naast de dj op het feestje van Complex Maastricht enorm uitgeleefd met dansen. Mede door een middeltje wat ik de nacht van tevoren voor het eerst probeerde genoot ik van de andere helft op dit feestje enorm van de energie en genot wat gebeurde in mijn lichaam en voelde me gewoon heerlijk. Terwijl ik nog nooit eerder iets heb geprobeerd zoals dit. De gehele avond en ochtend beleefde ik als mezelf zonder dat ik bezig was hoe, alsof ik me in een ander gedeelte was van Nederland of een ander gedeelte was van mijn vertrouwde omgeving. Kwam dat door de gewenning die ik heb in andere steden waar ik meer in mezelf kan opgaan of merkte ik dat ik in een andere beleving zat en minder rekening hield met de buitenwereld, wat blijkbaar erg goed werd opgepakt door de omgeving dat ik mezelf helemaal kon laten zien en doen en ze dat geweldig vonden. En dan de confrontatie met het afterparty feestje, net met hem, hij die moeite met me had en het gewoon vroeg, omdat hij het niet zag? Ik de Zus van.
Kijk dit laatste stukje merk ik op een totaal andere manier als ik ergens ben als mensen me niet kennen of wanneer ik buiten Nederland ben, want Nederlanders denken wel maar blijven bij, doe maar normaal dan doe je al gek genoeg. Normaal? wat is voor Nederlanders normaal, en hoe voel ik mezelf dan normaal als ik mezelf ben maar mannen dit effe niet kunnen plaatsen. Wat ik soms erg gek vind, en waar ik misschien ook gewoon weer gemakkelijk op antwoord, (wie of wat ben jij?). En ik merk dat ik hier, hier in mijn omgeving me nog mezelf verplicht voel een verhaal te vertellen over hoe. Ergens heb ik daar geen zin in maar het is alsof het niet anders kan, of omdat ik het hier niet kan mezelf met rust te laten met wat er de afgelopen drie jaar is gebeurd. Misschien zoek ik wel een vlucht van hier om mijzelf los te laten in de transitie die ik zoals ik zelf zie heb afgerond. En waar ik me nu steeds verder probeer te komen om me te ontwikkelen in mijn nieuwe ik, in mijn nieuwe bevinding om oude gewoontes en de stramien waar ik in zit, want er in blijven omdat ikzelf daar te gemakkelijk in terug val. Nu kijkend naar een jaar geleden merk ik pas hoeveel impact de operatie op mij heeft gehad en hoe ik merk dat ik terugviel in die oude patronen en hoe ik daardoor best veel terug veranderde naar een oude ik. Iets wat ikzelf veel merkte aan mijn vrienden die ik heb leren kennen de afgelopen drie jaar. En hoe ik merk dat ikzelf opzoek moet naar een verandering om van die gewoontestramien die in me zit en waar ik als patroon iedere keer weer in terug val. En dus komt het voorval van in de trein zitten terug naar huis en niet terug naar huis willen verder naar voren dat het per een februari realiteit is geworden dat ik in Berlijn ga wonen.
Berlijn yea hier bin ich, und ich bin hier für mein leben, mein eigenes lebens endekkung.
Zo mooi toch dat het er van gaat komen dat ik voor twee jaar mijn geboorte omgeving ga verlaten en echt even verderop een leven ga ontdekken die makkelijk genoeg hetzelfde kan zijn als hier, en net met dat bewustzijn probeer ik dus mijn levens stramien in mij los te wrikken. En omdat een beetje meer triggerpunt te geven probeer ik dus met zo min mogelijk naar Bagage naar Berlijn te verhuizen en het daar even met zo minmogelijk te leven, loslaten van matrealisme. Matrealisme van de spulletjes die al jaren rond me bewegen en spulletjes van mijn moeder. En dus die spulletjes niet mee te nemen. En ook al merk ik dat dat snel al weer word opgepakt, heb ik mezelf dus beloofd met de trein heen te gaan en dus zou het met een koffer, tas en rugzak voldoende moeten zijn om de eerste maanden mee te leven. En probeer ik te voelen hoe het met me gaat, en dit ik ga proberen te leven op een plek aan de Taborstrasse wat ergens in Kreuzberg ligt, en waar genoeg te beleven is. soms vraag ik me af wat mij planning zou moeten zijn, maar ik ben bang dat die planning me teveel brengt in het oude. Dus er staat geen planning en ga ik kijken wat op dat pad verschijnt, zo ook met werk weet ik dat ik in mei begin om op het terras te werken bij de rozengarten, iets wat makkelijk en open aanvoelt en waar ik benieuwd naar ben hoe het gaat verlopen. Echt vastigheid bied dit niet dus ik zoek nog naar een inkomen.
Waar dit naar toe gaat weet ik niet maar alles wat er nu gebeurd is dus erg spannend en onzeker, de woning waar ik in woon is verhuurd per februari en dat geeft wat meer rust, ook al ben ik nu nog erg druk in bezig met het opruimen en in orde maken van het huis. Genoeg te doen dus maar mijn planning gaat goed en heb er veel vertrouwen in dat het goedkomt. Wat me brengt bij het gevoel wat ik toch al lang niet meer gevoeld heb van beleving in keuze, en lang is voor mij bijna een jaar 😛 wat je lang noemt kun je dus zeggen.
Waar ik een beetje van baal is iets wat jullie lezers misschien wel is opgevallen of opgemerkt is. Het is mijn website waar jullie mijn verhaal kunnen lezen en wat je nu dus ook doet. Niet alles werkt meer, mijn frontpage is gelukkig weer online maar de rest van mijn verhalen is niet meer terug te vinden als kijker, en daar probeer ik als ik de tijd kan vinden aan te werken, maar voor nu ben ik blij dat ik wel mijn verhaal kan posten (:
Maar ik ga weer verder met dat opruimen van het huis, ook al schrijf ik daar nu niet. Ik ben weer effe voor een van de laatste keren in dat superleuke Café Van Wijck, ook een van mijn laatste keer. Waar kom ik in Berlijn mijn plekje tegen? misschien wel bij Bonanza in de adelbertstrasse 70. Maar of ik dat een leuke koffiebar ga vinden weet ik niet, marjolein heeft er over geschreven en ik volg haar graag met haar reis die ze in Januari is aangegaan om na een aantal jaar in Berlijn te hebben gewoond dit stukje eigen leven daar in die mooie stad te verlaten voor een backpack reis dor de wereld, ze begon in dat plekje wat voor mij mijn mooiste tijd ooit was, Bangkok Thailand (: en zoals zij ooit begon en nu verder gaat zo begin ik nu ook met mijn reis naar Berlijn en blog ik er graag op los met de belevenis wat ik meemaak, en de tips die ik kan krijgen van de mensen om mij heen of zoals de www.berlijnblog.nl van Marlolein.