Wat een dagen passeren en wat een goed gevoel raast door mij heen, wat heb ik toch een mooie toekomst voor me die gewoon makkelijk is en waar ik soms jaloers ben op de manier hoe ik dit mag meemaken. En dus baal ik van het stukje dat ik hiervoor geschreven heb, hoeveel haat ik Victor. Ik wil dat hij er niet is en hij zorgt ook voor ongemakkelijkheden. Voornamelijk met dansen en yoga kan dat gewoon verschrikkelijk irritant zijn, en ook tijdens werken terwijl je voor een tafeltje staat. Gewoon ander mensen zien het niet maar toch voel jij je ongemakkelijk met hetgeen wat er gebeurd in je lichaam. met wat ik vind dat er niet hoort te zijn. En hoe ga ik er mee om. Ja ik weet net hier komt mijn punt, Victor is gewoon oncomfortabel en dat stoort. Meer eigenlijk ook niet en helemaal niet dat ik weet dat er over vier maanden ook nog iets aan gedaan is en dat Vic er niet meer is. Dat is nu eenmaal zo, en dat gaat ook wel over. Maar wat ik niet heb is een baarmoeder en eierstokken en dus echte vrouwelijkheid. En dat stoort me toch wel en ik accepteer het ook wel dat ik nooit deze periodes zal meemaken, meemaken van je oncomfortabel voelen en pijn hebben van dit geheel. Gewoon ongemakkelijk en moeilijk en dat zal nu eenmaal zo zijn. Wat heb ik het dan toch makkelijk als vrouw gewoon leven met vrouwelijke hormonen geen last hebben van testosteron en de lichamelijke ongemakken van ongesteldheid. Wie ben ik dan om te zeuren als ik het zo makkelijk kan hebben, nu eindelijk als mijzelf te kunnen leven zonder lichamelijke klachten op dat ding na, nu dan nog even.
Dus om toch iets meer in te duiken op het idee wat ik nooit zal hebben en waar ik steeds vaker over heb tussen mijn collega’s en vriendinnen is dus ongesteldheid en hoe kan ik dan een bedenking maken hoe het is. Ik zit nu ongeveer tien maanden aan de hormonen en merk dat dit invloed heeft op hoe ik mij laat gedragen door invloeden van? Soms lukt het mij vrij makkelijk geen zoette dingen te eten en de andere dagen loop ik als een smachtend onbenul te zoeken naar chocolade of ijs of iets anders wat maar naar zoet doet smaken. Iets wat echt veranderd is, is dat ik nu het gevoel heb het echt nodig te hebben en dat is soms gewoon anders dan voordat ik met de hormonen ben begonnen. Gelukkig kom ik ook nu vaker in de situatie dat ik merk of wanneer er verteld word dat iemand ongesteld is, dat ik het fijn vindt als ik er dan bij betrokken word ook al weet ik niet wat het is. Zo schreef ik vorige week iets en dat laat ik nu zien.
Vandaag gewerkt het was een zondag en de dag voor de verjaardag van mijn broer. Op het werk had mijn ene college last van haar eierstokken en de andere van haar menstruatie en ik op een kuchje van mijn keel niks. En dat irriteert me mateloos, het niet kunnen hebben over hoe het voelt. Hoe voelt dat nu menstrueren en last hebben van je echte vrouwelijkheid, iets wat ik nooit kan hebben op een natuurlijke manier. Dus nu na het werk ben ik maar eens opzoek gegaan naar mogelijkheden die menstruatie kunnen nabootsen op een manier die misschien in de buurt komen en waar ik heel graag achter wil komen hoe het is. En eigenlijk droom ik er van om dit gewoon als cyclus echt te kunnen meemaken voor de komende jaren tot aan mijn overgang. Waarom omdat ik een vrouw ben en omdat vrouwen dit nu eenmaal hebben. En ja dat is toch soms echt een gemis dat ik niet gewoon geboren ben als vrouw want dat had het voor mij gewoon gemaakt zoals ik ben. Dus ik wil het en daar zit nu ook een hele discussie. Ik maak het niet natuurlijk mee dus ik kan altijd zeggen nee, nee zeggen omdat ik nu niet wil of er genoeg van heb? Nee dat wil ik niet. Maar dat is makkelijk praten als ik niet eens een idee heb hoe het is of kan voelen. Dus opzoek naar een mogelijkheid en die heb ik gevonden, namelijk bij https://men-struatie.nl en ook door een ouder stukje van een review van het testen naar de pijn die Humberto Tan ooit voelde, https://www.vice.com/nl/article/vvdabb/ik-onderging-gesimuleerde-menstruatiepijn-om-te-testen-of-ik-echt-zo-zielig-ben ik ben benieuwd hoe het gaat verlopen en hoe ik het zou kunnen meemaken. Net een mail gestuurd dus afwachten op een reactie.
Dit stukje heeft er toe geleid dat ik vandaag langs ben geweest om te bekijken welk gevoel het nu een beetje is en hoe ik er zelf mee omga, natuurlijk baal ik dat ik het niet gewoon heb en dit is dan ook maar twintig minuten dat dit plaatsvind en dat is een peulenschil ten opzichte van twee, drie en soms wel meerdere dagen dit aanwezig te kunnen hebben. En waar sta ik dan en hoe verliep het. Nou ik had mijn afspraak om twee uur in de middag en was mooi op tijd, belde aan en werd hartelijk en warm verwelkomt in een huiselijk sfeer. Eenmaal zittend met een glas water begon het gesprek naar hoe wie wat waar menstruatie is daar. Een gesprek vol weetjes en meningen hoe wij als vrouw leven in een mannen cultuur en wij als vrouw ons niet moeten aanstellen. Of ja moeten, is het ook niet zo dat het ons als vrouw zijnde geleerd word om ons niet aan te stellen en dat we maar gewoon doorgaan, dit zag ik voornamelijk in mijn moeder die ook alleen maar doorging en doorging. Waar staan wij als vrouw die zich niet laten kennen en maar zeggen dat alles goed is, word het ons echt aangeleerd en hoe zien mannen dit? Mannen zijn soms en in meerdere gevallen te makkelijk en hebben weinig besef van hoe en wat er allemaal plaatsvind bij de vrouw. En bij jongeren is dit ook zo, maar bij jongeren is het misschien wel de juiste doelgroep om aan jongens en meisjes het er over te hebben. Ongesteldheid wat is dat en hoe ondervinden wij als vrouwen dit. En dit is ook iets waar Men-struatie.nl zich inzet om het bespreekbaar te maken wat het is en dat je gewoon in een moeilijke periode als vrouw zit en dat mannen dit leren te begrijpen. En zo onderging ik ook de test hoe het ongeveer aanvoelt. Dus eenmaal de plakkertje op mijn buik geplakt te hebben ben ik gaan voelen wat het is, en dit is gewoon klote.
Maar daar sta ik dan, iedere tien seconde een stoot van een spierkramp dat zich ongeveer 5 seconden opbouwt en daarna weer en dat dan 20 minuten lang. Ikzelf doorstond het gemiddelde, en probeerde te kijken of ik ook gewoon kon praten tijdens het gebeuren en volgens mij ging dat ook wel. Ik denk dat peter hier het antwoord op weet hoe ik me daadwerkelijk goed probeerde te houden. Ik merkte wel op dat dit dus specifiek je spieren aanspant en ik weet van krampen van mijn galblaas dat je het wel ziet als pijn maar dat iets wat uit je baarmoeder komt toch wel anders voelt. Niet zozeer anders in pijn want de pijn zal hetzelfde zijn maar toch anders. Maar ikzelf vond dat ik het doorstaan heb en ervaren heb dat het grofweg wel te doen is omdat ik het liever gewoon had om me echt te voelen in wie ik ben. Maar wat is dat doorstaan van deze pijn en hoe kijken mannen naar dit gebeuren want ikzelf denk dat ik graag mijn beentje extra inzet bij mijn collega’s als iemand hier mee rondloopt en ik het nooit zal hebben. Dus ook voor de mannen het besef hebben gewoon niet aan te stellen ten opzichte van je vrouwelijke collega’s en niet moeten zeuren. Nou eenmaal dit gezegd te hebben sta ik hier gelukkig in de persoon in wie ik ben met een besef hoe goed ik het heb. En daar zit ik op de stoel nadat de plakkertje eraf zijn gegaan en op een of andere manier zat ik dus met het idee dat ik het apparaatje miste, alsof ik door had willen gaan. Maar ook met een gedachte dat als je ongesteld bent je het fijn vind dat het er niet is en dan net op het foute moment komt het opzetten en dan. Dan deal je er mee denk ik want dat zal ik nooit ondervinden hoe ik er dan mee omga dus na dit verhaal met besef en momenten hoe ik in het leven sta als vrouw dat ik toch heel veel moet missen wat er nooit zal zijn en dat brengt me bij mijn eigen wereld. Ik leef op de mooiste manier en probeer het leven te zien als dat moois om andere mensen ook dat moois te mogen zien. Ik leef en dat doet goed, eindelijk daar zijn in wie je bent al is het toch niet helemaal.