Vandaag, gisteren en eigenlijk de afgelopen dagen weer erg goed genoten van mijn dagen, waarvan de meesten vrij waren. Vandaag in de mooie ochtendzon yoga gehad en me weer heerlijk laten verwennen bij mijn favoriete ontbijtzaak in Maastricht, en voel me hier eigenlijk heerlijk in mijn vel. Vandaar dat ik dit stukje ook schrijf vanuit Cafe Wijck 🙂
Maar waar wil ik eigenlijk over schrijven? Veel te veel en soms lopen de gedachten door mij heen van veel verschillende onderwerpen die me passeren. Zo ook dinsdag samen met C een mooie dag beleefd en heerlijk genoten van de vrijheid van de natuur om ons heen en de culturen die wij hier in Zuid-Limburg hebben, van Duitsland en België die vlak naast ons liggen en waar wij ook zo makkelijk de grens over kunnen om van het gebied te kunnen genieten. De spraakverschillen vindt ik geweldig en nu is mijn frans, pour Belgique a petit peu. Maar het frietje wat we hebben gegeten zo ergens aan een grote weg in the middle of nowhere is goed verstaan en overgekomen wat wij wilden bestellen. Het meer waar wij in Bütgenbach in gezwommen hebben met een heerlijke zonsondergang deed me levens goed, genoten en geleefd van de mooie plekken die zo dicht in de buurt liggen waar ik me nu bevind. Culturen die verschillen en waar we genoeg besef van kunnen hebben. Dat we hier in een heerlijk mooi gebied leven.
Een vraag over wat is leven in de vrijheid die wij hebben jezelf te zijn en de vrijheid mogen gebruiken zoals wij hier kunnen beleven. Geweldig mooi.
Het mooie aan de afgelopen dagen en voornamelijk dinsdag zijn de gesprekken die ik heb gehad. Gewoon gesprekken die over gebeurtenissen gaan in het leven, soms kwam ik er in voor over mijn transitie maar over het algemeen kwamen de gesprekken over leven, en de moeilijkheden die daar naar voren in komen echt aan bod. Fijne gesprekken die ik erg fijn vind om over te kunnen praten en zo kwam mijn vader ook aan bod en hoe ik kijk naar mijn moeder. Met pap gaat het eigenlijk wel oké, en dit klinkt een beetje somber en dat is het ook wel want de gesprekken die ik met pap nu heb gehad verliepen moeizaam maar mooi. Moeizaam omdat ik merk dat pap eigenlijk geen zin meer heeft, gewoon geen zin om iets te doen en soms wel eens geen zin om te leven. En dan merk ik aan hem dat hij gewoon alles opkropt en niet zegt dat hij daar geen zin in heeft. Ik merk het bij mezelf dat ik ook teveel opkrop en probeer hier zelf ook meer naar buiten mee te komen als me iets niet zint. Maar bij pap merk ik dat hij knettergek word van de situatie waar hijzelf zich in bevind. En dan merk ik dat als ik daar ben ik het niet makkelijk vind hoe alles rondom pap verloopt, en heb er moeite mee. Het kost me veel energie om bij pap te zijn wanneer er ook andere mensen bij hem thuis zijn die zorg verlenen in zijn leven en probeer de volgende keer als ik weer bij hem ben, dat we samen met z’n tweetjes zijn en dat we rust onder elkaar kunnen hebben in een open gesprek, en waar we samen de open gesprekken kunnen hebben zoals de eerste keer eigenlijk was. Die afspraak gaat nog komen en dan maken we een fijne wandeling door het bos waar hij naast woont, het gaat goed pap maar je mag zelf ook wel eens iets zeggen wat je niet zint.
En dan mam, ja mam ik kan helaas niks meer met je vertellen en vragen hoe jij vroeger naar me keek en dat vind ik moeilijk. Ik heb zoveel vragen voor je die ik vroeger niet durfde te vragen en waar ik nu vaak de antwoorden van zou willen weten hoe jij naar mij keek. En zo de afgelopen weken ben ik hier mee bezig, en dan huil ik over vroeger over de tijd die passeerde en waar ik zelf niet leefde, ik strompelde maar door zonder een idee wie ik was. De gesprekken van pap die ik heb gehad maken deze gedachtes losser om over te kunnen denken wat er vroeger allemaal gebeurde. Ik kijk naar wat er voor mij veranderde en hoe ik mijzelf heb aangepast om mee te kunnen. En dat mee kunnen is iets waar ik merkte dat ik steeds minder mijzelf werd in wie ik was. Ik paste me continu aan om er maar bij te horen, en dit was het grootste richting mam toe. Ik paste me aan naar mam toe, en dat vind ik nu erg moeilijk, hoe kan het toch dat dit bij mij gebeurde. Hoeveel impact heeft die scheiding op mij gehad zo tussen mijn zesde en achtste. En hoe kan het dat ik mijzelf zoveel ben gaan aanpassen naar jou toe en naar de mensen om mij heen. En dan is het aanpassen richting, pleasen en goeddoen voor andere mensen en jou. Een gesprek waar ik het dinsdag over heb gehad samen met C. hoeveel paste ik mij aan naar andere mensen, en dan komt die horeca ook echt naar voren. Je aanpassen om het je gast zo goed mogelijk te kunnen maken, aanpassen aan andere mensen, aanpassen aan je mam. Aanpassen aan je klasgenoten om minder gepest te worden en er bij kunnen horen, of denken dan hoor ik erbij. En dan het probleem dat ik liever een meisje was zo tussen de klasgenoten. Een wie vertel je zoiets als je je al zoveel aan het aanpassen bent in je omgeving en naar je moeder.
Hoeveel heb ik mijzelf aangedaan en hoe kan het dat dit bij mij gebeurde. En dan komt nu mijn broer, een geweldige broer die me sinds dat ik vertelde wie ik was me begrijpt en waar ik me nu een besef van heb hoeveel hij mij altijd al gesteund heeft, en dit nu nog het meeste doet, hij steunt me volop in de transitie waar ik me nu in begeef, wat ben ik blij met een broer die me zo steunt, vroeger op school al en nu. Nu met het meegaan naar Thailand en de belevingen die ik bij hem kan hebben. De manier van zijn knuffels en kus, de manier van zijn openheid dat ik zijn zus ben. In een volle traan vertel ik dit want de emoties om hier over te vertellen doen me pijn met alles wat er bij mij al gebeurd is en dan een broer die me begrijpt en steunt in alle openheid, samen naar Thailand staat eraan te komen en iets waar ik naar toe kijk en waar ik zo blij mee ben dat het gaat gebeuren. Grappig hoe ik dit kan schrijven zo in het openbaar, hoe die traan of twee over mijn gezicht kan glijden in mijn favorieten café.
Een afsluiter van een toekomst die voor me ligt en waar ik merk hoe natuurlijk die toekomst voor me is.
Aanpassen aan je klasgenoten om minder gepest te worden en er bij kunnen horen, of denken dan hoor ik erbij. En dan het probleem dat ik liever een meisje was zo tussen de klasgenoten. Een wie vertel je zoiets als je je al zoveel aan het aanpassen bent in je omgeving.
Dit raakte mij enorm Féj. Ik kwam feb 79 vanuit Leidschendam naar 2Mavo in Alphen a/d Rijn. Ik, een mollig brildragend mannetje van 14 die liep te worstelen met zijn/haar identiteit en het tussenjaars inpassen in een nieuwe klas. Vanaf dag 1 werd ik gepest, en had ik maar 1 jongen waar ik naast mocht zitten. Hij heette Tom Z. Het jaar erop was Tom er niet meer. De leraar verteld dat Tom nooit meer zou komen omdat Tom zelfmoord gepleegd had. Dat nieuws kwam als een koude deken over mij heen te liggen, en ik sloot mij af tegen alles wat mij maar kon raken. In het 4 e lesjaar had ik toch wat vrienden in de alto/ punk scene. Daarin ging ik mij te buiten aan softdrugs, speed en lsd. dat duurde tot mijn 27e toen ik door zelfmoordgedachten hulp heb gezocht bij een psycholoog. Sindsdien gebruikte ik bijna niets meer, maar bleef wel roken. Ik ben aardig opgedroogd en heb nooit wat gedaan met mijn diepere vrouwelijke ik. Tot vorig jaar toen ik rokken ging dragen en mijn vrouw dit eerst allervreemst vond, maar er verder niets in zag. Tot februari van dit jaar. De rest is je bekend, ik doe nu wel wat met mijn vrouwelijke ik. Dat is wie ik werkelijk ben, een vrouw met 53 jaar mannenervaring.
Kus Marica.
En dan nu pas een reactie, dag Marica en wat fijn van je dat je reageert.
Ik merkte voor mijzelf hoeveel impact pubertijd op je heeft ook al is alles gewoon voor je. Gewoon het idee dat jezelf niet weet wie je echt bent en hoe je dit voor jezelf kunt accepteren in jou eigen leefomgeving. En dat dit voor iedereen moeilijk is. En daar komt ook naar boven dat iedereen eigenlijk zichzelf moet kunnen zijn en dat dat gewoon moeilijk is, laat staan als je jezelf in een gebied zit wat door je naasten niet geaccepteerd word of waar je jezelf moeilijk kunt ontdekken. Det zal altijd een moeilijke perioden blijven de ontdekking van jezelf, iets wat voornamelijk speelt in je pubertijd.