Offline en wat schrijven, het kan nog. Zoals nu ben ik ergens in Duitsland lekker offline in de natuur, geen bereik van een gsm netwerk en of mensen om ons heen. En nu zit ik dit stukje te typen in een jagershut in een bos rondom de roer. Het regent en we hebben net de wandeling gemaakt rondom het meer waar we zijn. Op het strandje wat aan het meer ligt hebben we heerlijk gezwommen ook al was de bewolking dreigend, het regende pas nadat we uit het water waren. Ook nog het lekkers wat we gekocht hebben opgegeten als heerlijke picknick in het zand.
Ik ben hier niet alleen voor de regen, rust, water, bomen en bos of voor die lekkere wijn die we net op hebben opgedronken. Ik ben hier in het gebied van de Barmener Baggersee, en samen met Suus zijn we aan het ontdekken of we een locatie kunnen vinden om een foto te kunnen nemen met mij erin.
Heerlijk op bloten voeten wanend opzoek naar die ene plek. De plek die ik wil gaan gebruiken om een foto te maken. Een foto maken van mijzelf over mijzelf en met een gevoel wat ik al jaren heb over een andere foto die ik ooit tegen ben gekomen. Het betreft de foto die nu staat afgebeeld op mijn website. En met nu bedoel ik dus 2018 want ik probeer dus een locatie te vinden om voor mijn operatie deze foto te laten nemen. De foto die ik al sinds 2006 heb en een foto waarvan ik al sinds dat ik hem zag, zij tegen mijzelf. Ik wil haar zijn, ik wil hetzelfde meemaken als zij. Met alles wat daar gebeurd om die foto te kunnen maken. Zij die over de gladde koude boomstronk loopt. De boomstronk wat eigenlijk te smal is om fatsoenlijk over te kunnen lopen, een weg die stilletje omhoog loopt en waar ze halverwege is, een weg die niet makkelijk te bewandelen is een waar je niet van af wilt glijden. Koud en kil is de omgeving met die witte jurk als contrast en de net gevallen sneeuw. Een weg die ik ook bewandel op dit moment en waar ik graag mezelf in wil zien. Zo jaren geleden al die gedachte over haar en nu ben ik mezelf als haar en wil mijzelf ook zien op die boomstronk waggelend omhoog, gaande de weg bewandelen met de gevaren om mij heen. Een moment waar ik al die jaren a aan dacht en waar ik nu naar opzoek ben om die voor mij te vinden. Om het ook mee te maken, zoals ik de foto altijd heb gezien. Maar terwijl ik dit dus type in de jagershut worden we zo rond het uur van acht gestoord. Er komt iemand aanlopen…. Ja hoor het is de jager die graag gebruik wil maken van zijn hut, wat een toeval en dus is dit het laatste wat ik type….
Nou wat een dag was dit, wat een heerlijk moment. Het heeft even geduurd maar ik maak het stukje af op weer een andere locatie. Ik heb net gewerkt want toen wij gisteren daar zaten en de jager langskwam heb ik geen moment meer gehad om dit verder te typen. Maar ik heb wel een hele dag nagedacht over wat er allemaal gebeurd is gisteren en hoe ik nu terugkijk op het verhaal wat ik typte daar in die hut. Ik was gisteren toen we thuiskwamen moe, erg moe dat ik met moeite de spullen uit de auto pakte en met vermoeide voeten het huis binnengegaan ben en na een warm bad direct in slaap ben gevallen. Moe en zeer voldaan sliep ik als een roos en heb ik bijzonder lekker geslapen en gedroomd. Na een lange slaap wakker geworden om tien uur, en moe van alles wat nog ronddraaide van mijn droom een uur later pas opgestaan voor iets te eten. Beetje gek maar het waren rode linzen met risotto en een eitje…. Hmm wat een begin van de dag. En nu merk ik, dat ik meer schrijf zoals in mijn eigen dagboek. Dus ik ga maar door denk ik, beetje schrijven waar ik nu aan denk lachend over de situatie waar ik nu zit. Nou ik zit dus op het werk achter in de tuin tussen de krekels en met de waterval op de achtergrond mijn verhaal verder af te maken waar ik gisteren aan begonnen ben en waar ik veel over nagedacht heb.
Wat een dag was het gisteren en wat zat ik met mijzelf in een element. Opzoek naar iets voor mijzelf. Met een besef van blote voeten, met blote voeten de natuur in en in contact komen met de aarde. Een dag die ik meemaakte zonder dysforie. Iets wat opmerkelijk is dat ik dit mee maakte, want wat ik al sinds mijn jeugd doe is dus altijd wanneer ik ergens ben denken waarom kan ik niet meemaken wat zij meemaakt en dit speelt iedere dag, iedere dag kom ik situaties tegen dat mijn dysforie van mijn gender een rol speelt. Maar gisteren niet, de hele dag eigenlijk niet en helemaal daar bij het meer niet. Iets unieks merkte ik dat ik daar geheel als Fej was en dat ik daar was. Ik maakte dit zelf mee. Ik voelde dat ik daar was als vrouw helemaal natuurlijk zonder dysforie. Wat een wereld, wat een gevoel om ergens te zijn in je element van jezelf. En dan opzoek naar die locatie waar ik mijzelf wil laten fotograferen. Een locatie waar we waren, die aardig goed in de buurt komt van wat ikzelf voor ogen heb en waar ik graag mezelf wil zien staan in de elementen van de natuur. Een dag dat ik opzoek ben gegaan naar de locatie voor de foto waar mijn website mee begint. Een foto die werkelijkheid gaat worden maar nog genoeg zoekwerk gaat opleveren om te vinden. Ik heb nog een aantal locaties die ik zoals deze dag graag wil ontdekken en waar ik graag meer over schrijf. Maar de dag die ik gisteren beleefde was alweer een besef waar ik met mezelf aan begonnen ben. Mezelf zijn en met mezelf in de wereld en hier op aarde te staan.
Bedankt Suus voor deze mooie dag, ik vond het geweldig.
Dank je voor je mooie verhaal, je schrijft heerlijk. Lekker blijven doen hoor!
Dankjewel, ja ik zal door blijven schrijven. Ik merk voor mijzelf wat er naar bovenkomt wanneer ik schrijf, en dat ik beter begrijp van mijzelf hoe ik mijn leven nu leef en hoe ik dit kan vertellen naar anderen toe.
Zelf vind ik het eigenlijk mooi dat ik genoeg vertel buiten mijn gender, maar wat toch de impact heeft op mijn leven. Hoe mijn eigen ik in wie ikzelf ben dit naar voren laat komen wat leven is. vrij zijn in jezelf.