Gedachtes, tja wie heeft die niet. Ze draaien door mijn hooft over van alles. En dan heb ik het nu even over het idee wat er gaat gebeuren daar in Januari en hoe dat speelt door mijn hoofd, voornamelijk vannacht tijdens het slapen gaan. Gedachtes hoe die tijd zal zijn daar samen met mijn broer. Die dagen, de beleving en natuurlijk de ingreep die zal plaatsvinden. Een niets omvattende ingreep die mijn leven voorgoed zal gaan veranderen. Veranderen in een manier die voor mij levensbepalend zal zijn, voornamelijk hoe mijn leven daarna zal uitzien. Uitzien voor voornamelijk mijzelf, want ja. Wie ziet dit en wie merkt het. Ik ben diegene die het voelt ziet en meemaakt, hoe het dan zal zijn. En die ene man dan, of vrouw, of gewoon de mogelijkheid dat het zal gebeuren. Dat zullen de menen zijn die het meemaken. Maar voornamelijk ik. En hoe gaat die ik er mee om en hoe gaat het dan zijn voor mijzelf. Een grote vraag en een gigantisch moment voor mij, voor mijzelf en eigenlijk niemand anders.
Vandaag werd ik dus wakker met die gedachte hoe ik in slaap viel. Maar ook met een moment wat ik niet wil meemaken, helaas gebeurd het voor mij inziens te vaak. Te vaak om er iedere ochtend gek van te kunnen worden dat dat ding nog bestaat en kan leven. Leven in plaats van zich gedeisd te houden en rustig te kunnen blijven, maar dat is niet het geval. Maar ik weet waar ik naar toe ga en ik weet dat ik er van af wil. Maar waar wil ik echt van af, niet de gevoelens wat dat ding heeft want die kunnen fijn zijn. Ik wil van dat ding af wat uitsteekt en wat in de weg zit dat ding hoort er niet en dat ding gaat ook verdwijnen. Ja Victor ik heb het over jou. Maar die gevoelens wat het kan creëren zullen veranderen, maar ik zou nooit willen dat ze verdwijnen. Grote risico’s die dit met zich meebrengen en waar ik van bewust ben spelen dus mee. Tijd zal het vertellen. Maar op het moment gaat het, op het moment kan ik niet wachten, en op dit moment schrijf ik over gevoelens die me parten spelen voornamelijk in de ochtend.
Maar dat is het niet, niet nu. Niet nu ik dit verhaal aan het typen ben. Met een dag die ik kan weergeven als anders en fijn. Ik zit nu met een kaarsje aan de linkerkant van mijn laptopje en aan de rechterkant staat een trappistenbier. Een trippel van Westmalle, en deze smaakt me erg goed want ik heb vandaag genoten van mezelf in wie ik ben en waar ik mee bezig ben.
Bezig met mezelf in het ontplooien van persoonlijkheid en van een kans om te kijken of het me gaat lukken meer te kunnen weten over de psychologie. Ik was hier gisteren (en eigenlijk al mijn hele leven) mee begonnen, maar vanochtend met een kop koffie naast me heb ik meer gelezen en geoefend over wat psychologie nu inhoud. Een inleiding die mij laat zien waar ik nu sta en waar ikzelf merk dat ik nu enorm in geïnteresseerd ben. Natuurlijk merk ik dat psychologie een gigantische rol speelt in ons samenzijn, maar ik merk ook steeds meer hoe ik mezelf ontdek door de boeken te lezen. Iets wat ikzelf opmerkelijk en fijn vindt hoeveel rust ik heb gekregen sinds dat ik begonnen ben met mijn HRT, (hormonenkeur) dat merk ik voornamelijk wanneer ik lees en wanneer ik ergens ben voor dat kopje koffie, of op het werk waar ik mijn nodige uurtjes spendeer. Maar ook tijdens het typen van dit, dit stukje wat ik nu type. Wat leidt er nu naartoe dat ik, nadat mijn dagje studie rond drie uur het moment gaf. Dat ik besloot om naar Maastricht te gaan, wat te lezen in het boek ‘’wat drijft de mens’’ een kort gesprekje heb gehad met Maarten… en nu na het kijken van twee films in de Lumiere. De eerste film ‘’Den skyldige’’ en de tweede film L’atelier me brengt op het terrasje voor het water, te typen over gedachtes en mijn operatie.
Ook al zit ik hier dus alleen en heb ik mijn dagen die ik vrij had alleen doorgebracht. Ik merk voor mezelf dat ik leef om wie ik ben en waar ik sta. De drukte van het werk geeft me soms voldoening om net geen afspraken te maken op de dagen die ik vrij heb maar ik merk hoe graag ik onder de mensen ben. En net de dagen die ik vrij heb bieden me de mogelijkheid om aan mijzelf te werken in wie ik ben. Een gevoel om eindelijk te kunnen leven, en een gevoel wat ik alleen maar groter zie worden in de tijd van mijn transitie die ik nu beleef. De mensen kijken bijna niet meer en mensen spreken me vol vertrouwen aan als haar en vrouw. Een moment wat steeds dichterbij komt om daadwerkelijk mee te maken. Zover als mogelijk geheel vrouw te zijn, vrouw zijn voor de buitenwereld en vrouw zijn in de persoon wie ik ben. Genieten van de vrijheid die om mij heen ontstaat, en waar ik ten volle van aan het genieten ben dat het gebeurd.
Momenten die om mij heen gebeuren in de persoon wie ik ben geeft ook de openheid om in de wereld te staan. In de wereld staan waar ik wil, en de persoonlijkheid in mij is op een ontdekking. En bevind zich in een pubertijd. Ik ben bezig mezelf te zijn in mijn eigenpersoonlijkheid. En dan kijk ik naar de vragen die ik me stel en de gedachtes die door mij heen gaan. Vroeger en natuurlijk in het nu. Wie ben ik en waar sta ik. Ik leef en merk dat mijn zoektocht me leid tot waar ik behoor, en waar ik mijzelf kan ontplooien. Thailand zal een wijsheid geven die me laat zien waar ik sta.