Wat een verdriet, wat een mooi verdriet. Wat een moeilijk verdriet, wat een verdriet hier zo diep van binnen zit. Huilend begonnen met een dag luisterend naar K3 en afgesloten met een avond vol tranen, mooie tranen dat zeker. Verdrietige tranen van mezelf en de films die ik bekeek. Verdriet van mezelf met wat ik meemaak en hoe mooi het allemaal gaat, ook met de tranen die nog steeds langzaam uit mijn ogen komen. Tranen van verdriet met wat ik meemaak en wat ik gezien heb in de film Girl, een film wat gaat over een Ballerina maar wat met haar gender geconfronteerd wordt. En eigenlijk meer, meer in alles. Meer in het lichaam waar je aan vast zit, hetzelfde lichaam waar ik ook aan vast zit en waar ook ik mee deal. En het raakt me, het raakt me zo mooi dat ik niet kan stoppen met wat ik meemaak en waar ik doorheen ga. Ik huil van de momenten die ik kan delen en waar ik niet op kan wachten om verder te komen. Verder te komen in wie ik ben en niet meer geconfronteerd worden met mijn lichaam wat ik bij mijn geboorte kreeg. En nog veel meer dan dat, mezelf zijn…..
En toen stopte ik, ik stopte met schrijven omdat ik even ging praten. Zoals gewoonlijk schrijf ik mijn stukjes niet alleen thuis maar overal en omdat ik net naar de film was geweest is het duidelijk dat ik weer aan het schrijven ben in de Lumiere hier in Maastricht. Ik begon een gesprek met een nieuwe collega en dat liep verder met een ander gesprek en dat was erg gezellig voor toch wel een dikke 90 minuten. Dus hier zit ik tevreden met het gesprek wad ik had en waar ik merkte dat ik een gesprek nodig had. En zo merk ikzelf hoe fijn het is om ook gewoon in het openbaar je emoties te laten zien wanneer ik dus weer en verhaal aan het typen ben.
Met dit alles merk ik hoe fijn ik het vind om te leven, en dat is nu juist wat ik steeds meer merk. Ik merk dat ik eindelijk aan het leven ben, leven alsof het zo makkelijk klinkt merk ik nu pas aan mezelf dat ik leef en dat ik dingen doe zoals ik ben en me wil uiten. En dat is zo gigantisch groot verschil met vroeger. En hier merk ik zoveel naar voren komen dat ik me zo geblokkeerd voelde vroeger en dat ikzelf dar helaas ook teveel verdriet over heb. Verdriet dat ik goed kan plaatsen en mee omgaan. Maar het is meer dan dat, het is ook de transitie waar ik in zit want ik merk dat ik geblokkeerd word in mijn echte ik en in het uiten van mijzelf in wie ik echt ben. En dat is een vrouw en dat ben ik. Zo als ik dit zeg zo leef ik nu, maar ik kom toch zo vaak tegen dat mensen dat niet zien. Ze zien niet dat ik een vrouw ben omdat ik dat ding nog heb, alsof dat mij opeens zal doen veranderen. Blijkbaar voor teveel mensen wel. Helaas.
En zo zie ik de film die ik bekeek ook echt in de persoon die ikzelf wil worden. Helaas ik ben de dertig al gepasseerd en daar baal ik van, maar ik leef nu en nu gaat het goed naar de dingen zoals ik denk dat het gaat. Want eigenlijk wil ik meer, zoveel meer dan nu maar ik moet wachten. Wachten op iets wat ik bij me moet dragen door regels. Regels die bestaan omdat het goed is maar waar je als vijftien jarige helemaal door van kan draaien dat het je zo veel beïnvloed in je zijn. Maar ook al ben je jong of oud, het beïnvloed mij ook in teveel dingen dat ik met smacht aan het wachten ben om de datum van januari. En dat komt eraan, gelukkig.
En nu heb ik geen zin meer, ook al is dit een kort verhaaltje ik ga afsluiten en naar huis. Morgen weer een dag die ook weer vroeg begint, en ik merk voor mezelf dat ik slaap goed kan gebruiken maar ik dender de laatste weken maar door. Volgende week zal hier ook geen uitzondering in zijn want ik ga naar Amsterdam, Deventer en Utrecht. En dan nog een avondje in luik op de kermis. Dus een volle planning in de twee dagen die ik vrij heb, en dat zal ook zo doorgaan de komende maanden. Dus ik probeer niet teveel gekke dingen te doen, ook al heb ik teveel zin om uit te gaan, jongens versieren, gek doen, te leven als een 17 jarige….. en dat doet soms ook erg veel pijn dat ik dan merk dat ik een wijze vrouw ben van in de dertig die op sommige vlakken al genoeg heeft meegemaakt en dat misschien op een wijze manier kan gebruiken maar dus niet altijd wilt. En dus zit ik hier als laatste nog met een drankje dat heerlijk kan zijn en niet verstandig is dit te drinken op een avond als dit maar ik heb genoten van een whisky, eentje uit de classic serie van de Malts uit Schotland. Een sterke afsluiting voor een zware avond vol met emoties, waar ik volop van genoten heb