Nou daar zit ik dan even verdwaald op een maandag avond in The Commons in Maastricht, zo vaak als ik al langs ben gelopen en nooit een keertje gedacht ik ga er wat drinken. Maar nu op die verdwaalde avond met een uur in de spits rondom Maastricht vastgezeten te hebben, zit ik dan eindelijk ergens om wat te typen. En dan is het een maandag die normaalgesproken niet de avond is die ik vrij heb en dat ik tijd kan nemen om relax te gaan zitten. Maar vandaag is anders en zo zal het de komende dagen even verdergaan. Vrij hebben van werk maar dan anders dan anders.
Mijn afgelopen maanden gingen als een sneltrein voorbij en daarbij heb ik me best wel veel gedaan en bereikt. Maar zoals de drukte om mij heen mij genoeg momenten moe maakte, zo merk ik dat ik de laatste weken steeds meer bezig ging houden met alles wat er gaat gebeuren met mij. En zo merkt ik ook dat ik me steeds vrijer ging bewegen in mijn vrije tijd, en dat de bezigheden me steeds meer bij mijn echte ik brachten.
Maar op het werk merkte ik dat er steeds een groter contrast was tussen mij op het werk en in mijn eigen vrije tijd. En dit hielp niet mee op de manier ik me opstelde. En dan loop je toch ook een beetje tegen wat punten op in mijn transitie, en zo merkte ik dat er een paar collega’s waren die dat niet altijd fijn vonden de manier en openheid ik kon praten over mijn gebeurtenissen rondom mijn vrouw zijn. En hierin kan ik het goed begrijpen dat het soms ook voor mij teveel kon worden op het werk. Ook al merk ik dat vrijdag niet mijn dag was en dat zette zich door tot de zaterdag. Ik was even op van al dat commentaar dat ik altijd maar over mij heen kreeg alsof ik alles fout deed en hoeveel ik merkte dat ik ook aan een max zat van het accepteren van andere collega’s om mij heen. Dus zaterdag knapte ik van de stomme commentaren alsof ik niet goed genoeg ben en dus dat andere mensen het beter weten. En dat was het waarbij ik dacht dan doe het maar lekker zelf. Mij lukt het niet meer om hier nu voor mij te kunnen werken. Dus na een gesprek in de auto met mijn baas en bazin over de moeilijkheid, en de gebeurtenissen die allemaal op me af kwamen en waar ik ook merkte dat ik tegen mijn max was aangelopen. Een max wat ik niet altijd eerlijk vind op de manier hoe een collega er mee omgaat en de rest me weer steunt 🙂 verschil zul je altijd hebben en zo zit ik de komende weken lekker thuis en heb ik rust voor mijzelf en alles wat eraan gaat komen.
En zo kijk ik vooruit op morgen, want morgen gaat er weer een stap gemaakt worden voor mijn operatie in januari. Zo krijg ik mijn eerste prik voor het inenten en afname van mijn bloed voor wat waardes die van belang zijn voor de operatie en controle waar ik sta met mijn lichaam. Daaropvolgend een röntgenfoto van mijn borstkast en dan op weg naar een uitje met nieuwe mensen in ’s-Hertogenbosch. Ben benieuwd naar nieuwe contacten die ik alleen via een forum ken, en waar we ons nu samen met een zestal mensen zullen ontmoeten. En dan zoals ik het weer druk genoeg heb gepland ga ik slapen bij M in Utrecht en dan de volgende dag een middagje stad pakken, en die stad dat staat nog open maar ik denk dat het Deventer zal worden. En ga ik de avond afsluiten in Amsterdam met mijn twee jongste nichtjes 🙂 en of ik dan daarna meteen naar huis ga of nog wat ga rondhangen staat nog open. Maar eigenlijk is de planning weer vol en dan pak ik nog wel even dat middagje rust, maar als ik donderdag weer thuis zal zijn dan blijf ik lekker plakken op de bank. Of plak ik er nog een wandeling aan vast. Of ik doe weer iets wat niet handig is, of op de planning staat.
Maar dat ga ik wel zien, nu zit ik dus in The Common in Maastricht naast een glaasje Kombucha, en een spinaziesoep dit verhaal te typen. En heb ik dadelijk nog Yoga, even weer tot mezelf komen en rust hebben. Want de yoga die ik sinds juni volg doet meer erg goed met de staat van lichaam en geest en helpt me erg goed bij het in controle houden van mijn eigen ik. En dan ben ik benieuwd naar de dag van morgen 🙂 en natuurlijk de komende weken die mijn spanning toch wel redelijk zullen raken, op weg naar de dag dat ik samen met mijn broer op het vliegtuig zal stappen naar iets onbeschrijfelijks. Maar eigenlijk merk ik dat ondanks dat er dingen gebeuren die niet gepland stonden dat ik wel heel erg goed in mijn vel zit en op de manier ik leef. En hoe ik dingen meemaak. En dan vind ik het heerlijk om te winkelen en naar leuke winterjurkjes te kijken, en aan te doen. En dan zitten de brede gespierde schouders zeker in de weg maar dat is een proces wat ik hoop dat de komende jaren zal plaatsvinden. Want ik leef heerlijk maar soms wou ik gewoon dat sommige mannelijke dingen die kunnen verdwijnen ook gaan verdwijnen. En een daarvan zijn mijn spieren. En zelf schrok ik van de laatste body index dat ik meer spieren had dan voordat ik met hormonen begon. Weer boven de 60kg aan spieren waar ik soms wel eens droom dat ik er maar 40kg had. En dit is misschien ook niet de bedoeling maar op een of ander manier merk ik het bij veel dingen zoals het passen van de jurkjes dat die hoeveelheid spieren daar niet horen te zijn. Zo ben ik nieuwsgierig wat de tijd in Thailand met mijn gewicht en spieren gaan doen en hoe goed ik kan revalideren van mijn operatie. Ik kijk er heel erg veel naar uit, maar ik merk dat het niet de mood waar ik in zit zal doen veranderen naar nog een vrouwelijker gevoel.
Het zal gewoon makkelijker worden om zelf niet geconfronteerd te worden met Vic en dat ik mijn nieuwe geslachtdeel ook kan gaan voelen zoals ik altijd al merkte dat dit natuurlijk zou moeten zijn. Gewoon voelen en ontdekken in wat het betekend voor mijn hersenen in het doen en laten van mijn lichaam. Wel zo fijn, dit gevoel dat ik weet dat Vic weg zal zijn en dat er iets zit wat er eigenlijk al vanaf mijn geboorte daar zou moeten zijn. <3