Vermoeid en voldaan zit ik aan mijn kopje thee nadat ik 2,5km heb gezwommen in het zwembad van vaals. Mijn eerste keer in Nederland met badpak gaan zwemmen. Iets waar ik vroeger zo vaak naar keek en zo graag wou, een badpak ik wil ook in een badpak zwemmen. En dan nu op een dinsdag
ben ik met mijn Collega N gaan zwemmen, heerlijk dat water en vrijheid voor een duik. Maar pff ik zal morgen wel spierpijn hebben en in plaats van vrij werk ik deze week zes dagen dus ik ben benieuwd hoe het gaat. Tja zo zwemmen in een badpak en dan bedenken hoe graag ik dit vroeger wou als kind en hoe graag ik wou dat het zou gebeuren dat ik zo heel toevallig mijn zwembroek was vergeten en een badpak aan mocht. Wat heb ik daar vaak aan gedacht dat zo iets zou gebeuren, maar helaas het gebeurde pas vandaag hier in vaals. En dan ben je 32 en heb je eindelijk dit punt bereikt dat het eindelijk mogelijk is. Ik ben blij dat ik het gedaan heb en we gaan dit proberen iedere week vol te houden.
En hiermee duik ik ook even in op alles wat komen gaat en hoe ik mij voel. Afgelopen weken heb ik contact gehad met de kliniek in Thailand van dr Chettawut, en na wat mailtjes is er een datum komen uitrollen die ik nog wel moet aanbetalen maar zoals het er naar uit ziet zal het ergens in Januari worden dat ik naar Chet ga voor mijn geslachtsoperatie. Pff wat een mailtje was dat dat dit zo snel geregeld kon worden een operatie waar ik al zolang over droom, een droom die na zestien jaar in het verschiet ligt en dat dan al zo snel, negen maanden wachten, nog maar negen maanden en dat terwijl ik voor een intake bij het VU zes maanden moest wachten en tegenwoordig zelf nog
langer. Heb ik mijn operatie gewoon over negen maanden in de planning staat. Maar dan nu merk je wel hoeveel tijd en moeite gepaard gaat dit allemaal goed te kunnen en wilt laten verlopen. Eerste contact met de zorgverzekering is ook gelegd en ziet er gunstig uit, maar moet dus bevestiging hebben van mijn arts en psycholoog uit Nederland van de Chet en een kostenoverzicht. Dus dat gaan we nu regelen. Morgen toevallig contact met mijn arts dus kan haar dit meteen ook vragen, 18 april had ik bij mijn bezoek aan het VU ook weer mijn bloed laten afnemen en dit resulteerde erin dat ik in mijn digitale dossier gisten mijn waardes binnenkreeg en hiervoor heb ik dus een telefonische
afspraak met mijn arts. Ik ben in ieder geval al tevreden over mijn waardes en natuurlijk die van mijn testosteron en oestrogenen. Mijn testosteron is gedaald van 13 naar 0,8 en dat is mooi. En mijn oestrogenen zijn gedreven van 32 naar 440 en dat is zelfs nog mooier vind ik maar ben benieuwd of mijn arts het niet te hoog vind. Ik voel me in ieder aval lichamelijk top en zou eigenlijk geen
aanpassing willen aan mijn medicatie, of in ieder aval ik wil niet naar beneden.
Daar sta ik dan nu voor mijn droom wat over negen maanden werkelijkheid gaat worden en waar mijn gedachte steeds meer bij neerkomen wat dit met mij gaat doen. Want hoe ik het beleefde als man naar vrouw was spannend maar ook zo natuurlijk en gewoon het voelde goed en de vrijheid
wat ik kreeg ging steeds verder en word steeds groter. En toen ik aan mijn hormonen begon nu pas 4 maanden geleden merk ikzelf al hoeveel mijn geest eindelijk de rust krijgt zich steeds meer een met het lichaam te voelen, en dan dadelijk die verandering daar beneden met vic, een verandering die gigantisch is die ik me moeilijk kan voorstellen hoe echt het gaat worden en hoe gaat het dan daarna verder want ja alles wat ik wist veranderd ik zal dadelijk rondlopen als puper wat voor het eerst haar lichaam gaat ontdekken in een volle glorie. Hoe fundamenteel gaat dit zijn die verandering, eigenlijk niet te omvatten dit. Wat een wereld wat een leven en wat een beleving waar ik van geniet.
Dit is zo natuurlijk bij me met alles wat ik meemaak dat ik soms het gevoel heb dat het zo allemaal vanzelf gaat. En ook met nog wat komen gaat. Maar in mijn hoofd denk ik veel na over de tijd na dit alles en hoe ik dan in het leven sta. Als ik kijk hoe ik denk als ik zo voor het eerst zwem met badpak dan gaat er door mijn hoofd heen dat andere mensen mij zien als vrouw en niet als transgender, en ook in de rest van maatschappij heb ik dat ik doe en voel mij een vrouw en ik merk dat mensen mij ook zo zien, en ik krijg het gevoel dat ik niet als transgender word geplaatst maar gewoon als vrouw en dat voelt zo goed, zo natuurlijk en dan soms nog onwennig want zo nieuw is het wel. Ik merk dat
mijn boeken die ik lees over persoonlijke groei mij dit besef naar voren brengt wie ik ben, ik ben een vrouw en een vrouw ziet men ook in mij, de vraag is wanneer komt het moment dat ik tegen een jongen zal zeggen dat ik ooit een…. was.
Wat gaat dit alles mij nog brengen en welke paden zal ik nog kiezen. Of worden voor of door mij gecreëerd.