Daar stond ik dan voor de deur van het huis waar mijn vader woont. Hij doet open en wilt me een
hand geven maar vond een knuffel met kus wat gewenster, hey pap zeg ik. Hey pap hoe gaat het, hij zegt hoe gaat het met jou. Met mij gaat het goed pap erg goed zoals je kunt zien, ja ik zie het zeg hij.
Een gesprek volgt met alles over mijn gebeurtenissen van afgelopen twee jaar de twee jaar die ik pap niet meer had gezien is de twee jaar dat er zoveel gebeurd is. Twee jaar geleden toen het met pap minder ging zat ik samen met pap bij psyQ voor hulp, hulp voor mijn vader want het ging niet goed, hij voelde zich alleen, verlaten door zijn vrouw en zat er helemaal door heen. Maar nu twee jaar verder is er genoeg gebeurd tussen ons en nu vandaag zien we elkaar weer, maar eindelijk met dat gesprek waar ik al sinds mijn veertiende naar verlangde een vader dochter gesprek gewoon een gesprek over pap en mij, zonder iemand anders erbij. Ik vragen over hoe het vroeger voor pap was en hoe het nu is om aan pap te vragen wat hij van zijn dochter vind, we huilen bij het gesprek voorzichtig en subtiel met wat glazige ogen kijken we elkaar aan en weten dat we het mooi vinden wat er gebeurd.
Ik ben blij dat het met pap beter tot goed gaat en dat hij leeft ook al is het voor pap mondjesmaat eentonig. Maar vandaag net vandaag zit ik tegenover hem om te vertellen wat er met mij de afgelopen twee jaar is gebeurd. En hoe ik terug kijk naar mijn vroegere ik en moeilijkheden die ik ken en meemaakte, want sinds de scheiding op mijn zevende net voordat ik acht werd heb ik samen met mijn broer weinig contact gehad met pap. En zijn er veel momenten verloren gegaan tussen ons. Maar nu ik mijn verhaal vertel vertelt pap ook iets waar ik, mede door de reactie van mam ook al iets wist maar nooit echt had gehoord van hem. Pap verteld dat als hij nu zo oud zou zijnals mij hij ook graag liever vrouw zou zijn geweest, bam daar was het.
Ik begreep het ik begreep waar hij ook mee zat, ik had al veel indicaties gekregen en wist het ook wel en hiermee kwam ook hoe ik naar alles keek. Ik legde uit hoe het bij mij is ontstaan en dat het in het begin dat je er mee ronddwaalt dat je graag ook een panty, jurkje, badpak, vrouwelijke uitingen hebt, wat je fijn vind en je merkt die vrouwelijke kant van je. Maar ik merkte in de weg die ik bewandelde dat het niet draait om je kleding of uitingen of hoe je doet, ik merkte dat het behandelen en gezien worden als vrouw jezelf zoveel meer jezelf maakt met wie je bent, een gevoel dat nu ik aan de hormonen zit dubbel versterkt word hoeveel ik hiervoor niet mezelf was hoeveel ik met mijn lichaam en geest botste. Ik voel me vrij en dat is gekomen door mezelf te accepteren wat ik fijn vind en me niet gek gaan vinden dat ik liever in het vrouwelijke hokje van de maatschappij pas dan dat mannelijke, en hoeveel ik mijzelf ben accepteren wie ik ben. Nou wat een gesprek met pap wat een goed gevoel van mijzelf gaat door mij heen wat een moment dat ik besef hoe vrouwelijk ik me wel niet voel zo hier met pap in een gesprek waar ik al jaren op wachtte. En wat nu eindelijk plaatsvind met de vreugde en verdriet in ons beide.
Een fantastisch gevoel wat ik nu deel, samen met pap. Ik geniet en voel dat er een last van mij afvalt en voel me open, ik voel meer en voel de spirituele ik sterker worden. Wat een moment wat er dan toch zo opeens verscheen. Ik kom vaker pap en dan praten we meer.
En dan net de dag dat ik schrijf zit ik exact zes maanden aan mijn hormonen, wat een tijd wat een gevoel dat dit gebeurd. Waar gaan we naartoe en wat ligt er voor me. A life to be yourself en explore the road u take.