Het is negen uur en mijn eerste afspraak heb ik net achter mij liggen, het is vroeg zo voor mij op deze dinsdag ochtend. Afgelopen avond op het werk lag de klok een uur na middernacht voordat ik vertrok, dus mijn nachtelijke slaap viel wat korter uit want om acht uur zat ik al in de auto. Op weg naar een afspraak waarvan ik ergens een bloedhekel aan krijg dat het nu na bijna twee jaar nog steeds niet gedaan is met de haartje op mijn kin genaamd baard, en deze afspraak was nog alleen gepland om te laten zien waar ik nog allemaal haartjes heb zitten. Dus twee dagen lang de haartjes niet afscheren, niet altijd het grootste probleem omdat ik wel merk dat mijn huid zachter is en ik me eigenlijk best comfortabel voel zo in mezelf. Maar de haartjes die je nu ziet lijkt toch echt op een baardje en dat is gewoon killing in mijn gevoel dat dit nu na zestien laserafspraken nog steeds niet weg is. Waar kan ik dan van uitgaan wanneer dit wel weg is, of in ieder geval niet meer zichtbaar is als baard. Het is niet dat die paar haartjes het doen het is het gevoel en zicht dat er echt een baard staat wat stoppelig is en hard aanvoelt, en dat voelt gewoon niet fijn. En daar hoop ik toch ooit van af te kunnen komen.
Maar om mijzelf dan een beetje moed in te gooien dat het ik het is die me goed voelt, en dat die baard daar eigenlijk weinig in uit zou moeten maken, heb ik het uur wat ik nu heb even genomen voor een heerlijk ontbijt bij cafe Wijck 🙂 Boterham met avocado, gerookte zalm en een gepocheerd eitje. Effe weg dromen in de ochtend die ik dan heb en dit verhaaltje schrijven over een gevoel wat me dit weekend overkomen is, voornamelijk een eigen gevoel met uitvluchten naar ontdekking maar terugkomen dat tinder ook niet alles is voor een afspraak.
In de gedachte van het bestellen (croissant met pistache-pasta en een havermout latte) kijk ik voornamelijk terug over de comfortzone tussen mij en M hier, alweer samen in bed liggen en elkaar strelend tot genot brengen in een trouw gevoel bij elkaar te kunnen zijn. Bij elkaar zijn met ieder een eigen weg die ergens elkaar scheid en toch ons bij elkaar brengt door onze eigen weg te varen in het leven. Of dit dan een vaste toekomst geeft is een grote vraag maar de vriendschap tussen ons wil ik nooit meer kwijt, de liefde die ik voel in onze vriendschap zonder oordeel of vooroordeel. En in dit gevoel van mijn vrijdag en zaterdag nacht zat er in mijn hoofd het gevoel om uit te gaan, het gevoel om de nachten die ik vorig jaar beleefde ook weer kon beleven in mij. En eigenlijk weer wou kunnen beleven, samen met haar een onbedoelde avond ingaan en zien waar onze energie ons kon leiden naar een nacht zonder de slaap te kunnen vatten, en de ochtend in te duiken met dat open gevoel van beleving waar moeheid soms niet aanwezig was. Een verschil tussen deze twee vriendinnen die ik heb geven me een machtig gevoel.
Met dit gevoel knort mijn maag, want de gedachte van het weekend bracht me weer bij een wandeling op de zondag avond, ik was eerder klaar door de rust die de gasten brachten door niet te komen. Het was rustig op het werk en hierdoor had ik na zes uur mijn vrije avond kunnen beginnen, voordat mijn eerste Grelotte (speciaalbiertje van Graindorge) opgedronken was kwam mijn gevoel naar voren dat ik de kou in wou om te wandelen, en ergens weer even in mijn eentje tot rust kan komen met de bezigheid van lopen. Zo gezegd zo gedaan ging mijn gevoel naar het hijgend hert, een boscafé in het vijlenerbos en waar ik de uitdaging had om in het donker door het bos te lopen. Toch wel spannend om een nieuwe weg te gaan ontdekken, een weg wat vol ligt met bladeren midden door het bos loopt en waarvan ik na vijftien minuten lopen toch dacht hmm ik loop maar terug want ik kom ergens uit waar ik nog nooit ben geweest. Gewoon fijn om toch ergens alleen te zijn zonder zorgen, spanning van een nieuwe plek en ontdekking van een weg te nemen die je niet kent. Kan ik dit in mijn leven vaker doen of is dit gevoel een piek richting een vast gevoel wat ik kan krijgen zonder me onrustig te voelen. Onrust wat ik mezelf aandoe maar waar ik altijd in geleefd heb, in welke rust kan ik me thuis voelen? Kou? Regen? Sneeuw? Een lekker warm vuurtje na deze drie woorden die ik koester steeds vaker mee te maken en midden in te kunnen staan met een heerlijk gevoel.
Wat ik in deze wandeling merkte was de tussenstop die ik maakte in het Hijgend hert en dat deed veel van de rust in mijn wandeling teniet, ik merkte dat ik eigenlijk beter door kon lopen om mijn gevoel van rust meer te kunnen ervaren en van genieten door in het element van wandelen te blijven. Maar dit neem ik bij mijn volgende wandeling mee dat ik rustig twee uur kan wandelen zonder stop, dan een uurtje met een stop. Eenmaal op het werk bleef ik plakken aan de bar en dit resulteerde in een overnachting op het werk, net zoals de week ervoor, niet vreemd, zelf een beetje vertrouwd dat ik altijd goed slaap op het werk. Na die fijne nachtrust en ontwaken uit dat bedje heb ik de dienst van mijn baas overgenomen en begon ik met het openen van het café, de dag verliep fijn en aangenaam en na twaalf uur werken zwaaide ik de vaste gasten (R&m+Q en E&V) uit, mijn werkdagje zat er op en ik voelde me goed. Dit gevoel van goed voelen kwam door een gesprek samen met S aan de bar, S is een collega van me en ze was nog even aanwezig deze avond. En samen met S spreek ik veel over het leven en de mogelijkheden wat ons gevoel ons doet voeden hoe mooi alle verschijningen kunnen zijn die we meemaken, bewust en onbewust zijn de kleinste gevoelens de grootste gesprekken waard en met dit gegeven in ons gevoel kwam het gesprek over Astrologie ter spraken. Samen doken we in mijn en haar leven en legde ze me uit hoe het gegeven is hoe we meemaken wat we voelen en doen. Een mooi gedeelte vind ik mijn gevoel hierin en dat merkte mijn lichaam ook. Het gesprek zorgde ervoor dat ik uitgeput en vermoeid raakte van dit diepgaande gesprek, en het idee in welk leven ik kan leven deed me erg goed. Ik sta op een punt mezelf in het diepere te gooien en hierdoor de ontdekking aan te gaan mijzelf daar in te vinden, of Pluto en Mars mij de juiste kant op sturen is een vraag waar het antwoord ligt ergens in de komende vijf jaar waarin ik een weg in laat zien. Ik zie graag waar mijn gevoel me gaat brengen en ik hoop mijn aardse steenbok even te kunnen laten zwemmen en me later met vuur weer tot rust te laten komen in een kouder en natter gedeelte van de wereld waar ik een vaste plek kan vinden in mijn eigen rust en het geluk dat in mij zit.