Dat stukje zelfmoord wat nog altijd naast me zweeft in dat leven, het staat steeds dichter bij me, en dan heb ik het niet over het plegen van maar het dichterbij laten komen dat ik ernaast kan leven. Naast die dood leven die je jezelf kan aandoen en die je steeds dichter bij jou in de buurt laat komen van je leven.
Zelfmoord, een stukje waar ik met een positieve blik naar kan kijken en zelfs in de buurt van wil komen om mee te maken. Maar waarom, waarom zou ik die dood zo vlak naast me kunnen vertrouwen en met hoeveel vertrouwen kan ik die rand benaderen in mijn leven. Ben ik op zoek naar de dood of vind ik het mooi de dood steeds dicht bij mij in de buurt laat komen, ook al is het maar het gevoel waar ik mee speel, maar is de dood niet iets moois wat kan bestaan en waar je ooit naar toe mag. Niet nu maar ooit, ooit komt het dan dichterbij en hoe zie je het dan.
Merk ik nu al in mijn leven dat de dood van mijzelf nu al naast e mag staan om het leven dat ik leef intiemer te kunnen beleven. Of kan het ook ver van je bed liggen dat je in alle openheid kan leven met de gedachte nooit te sterven? Misschien ligt die gedachte teveel van mijn eigen bed en merk ikzelf dat ik soms fijner kan leven met de realiteit van de dood die naast me ligt. Doordat ik merk dit stukje gevaar meer in de buurt te laten ik meer met mijn element van mijn lichaam en geest op aarde te kunnen staan en op een meer intiemere manier leven mee te maken en het genot hiervan te voelen.
Mijn weg die loopt verder en merk steeds meer de intimiteit van mijn gevoel naar boven komen dat ik niet bang hoef te zijn om mezelf tegen te komen in mijn leven. Die stap voor mezelf maken in het onbekende is geweldig mooi en doet me veel momenten geven dat ik leef ook al merk ik dat het voor veel mensen teveel naast de dood ligt die je je zelf kan aandoen.