Alweer twee weken verder en mijn leventje vordert zich erg goed, ik begin steeds meer een thuis gevoel te krijgen. Een thuis gevoel met voornamelijk mijn lichaam ook al stoei ik veel met mijn vulva en het rustig aan doen. Rustig aan doen zit gewoon niet echt in me, ook al kan ik rustig een boek lezen of onderuit liggen en niks doen, of zoals nu achter in de tuin genieten van de zomer met een ontbijt zo heerlijk in de schaduw. Ik heb het meer over rustig aan doen als ik bezig ben, met werken gaat het soms echt te snel en automatisch dat ik niet meer in mijn hoofd heb rustig. Ik merk het pas als mijn lichaam pijntjes begint af te geven dat ik weer teveel gedaan heb. Maar het gaat goed, alles ziet er goed uit en merk dat het wel goedkomt de bloedingen die ik soms heb bij mijn klier, zo net boven mijn vagina. Ook het dilateren gaat gestaag door en met een dik uur per dag eigenlijk te weinig maar ik merk dat ritme me beter doet dan twee of drie keer dat uurtje doen. Dit alles zo met mijn lichaam voelt gewoon goed en ik merk dat ik steeds meer mijn oude energie terugkrijg in mijn lichaam, ook al stoei ik nog steeds met mijn gewoonte van eten, voornamelijk op het werk en door het werk eet ik onregelmatig en meestal teveel en dat biertje erbij als sluitdrankje is eigenlijk de grootste boosdoener. Niet dat ik echt overgewicht heb met mijn vierentachtig killogram met een lengtemaat van een meter negenenzeventig, en nog steeds best gespierd. (ben benieuwd wat de test in augustus zal gaan vertellen over mijn body-mass-index ) Ik merk toch iedere keer wanneer ik in de spiegel kijk bij dansen of zo naar mijzelf dat dat buikje me stoort, ook al laat ik het niet echt merken, het knaagt gewoon een beetje dat het er is. wie heeft dat nou niet?
Ach mijn lichaam wat ben ik daar de laatste tijd toch veel mee bezig, gewoon zo mee stoeien dat niet alles helemaal zo is zoals ik zou willen, maar ik moet zeggen dat die operatie me echt goed heeft gedaan voor mijn hoofd en geestelijkheid met mijn lichaam. ik merk dat ik me veel meer thuis voel ook al vertel ik dus over al deze bezigheden dat het niet helemaal is zoals ik wil maar wie heeft dat nou niet. Ik merk dat ik tegenwoordig veel meer in mezelf voel dat dit mijn eigen lichaam is veel meer dan dat het vroeger ooit geweest is, en dat voelt al zo meer als thuis zijn.
Zo ook met mijn materialisme om me heen, en de relaties die ik met mijn vrienden heb, ik voel me steeds meer thuis. Maar wil nog steeds weg, weg in ergens anders zijn zonder mijn thuis te verliezen. En zo begint mijn materialisme van mijn huis te groeien wat ik er mee wil doen en hoe ik dit in de toekomst niet hoef te verliezen zoals ik in mijn jeugd vaak mijn thuis heb verloren. Zo probeer ik met wat stoeien verder te komen met de dingen die ik heb en de relaties die ik wil onderhouden. En hoe mijn werk niet teveel invloed moet hebben op mijn welzijn, ook al voel ik me echt thuis in de horeca, ik merk dat het een vlucht is van vroeger om te overleven.
En dat overleven merk ik steeds meer terug komen, en misschien dat ik dit even beter moet uitleggen at ik er mee bedoel. Ik merk dat ik zo na mijn zevende en de scheiding van mijn moeder en vader steeds vaker terug van in een veilig doen van iets, een overlevingsstrategie die ik toepas om te kunnen leven en om te gaan met de dingen die niet mochten. Het grootste is eigenlijk wel mijn vrouw zijn en merk dus de openheid van mezelf hoeveel mooier het leven is geworden sinds mijn eigen ik open te stellen voor wie ik ben. Maar in de jaren hier naar toe was het niet altijd zo makkelijk om te leven zoals nu en zeker niet om in contact te komen met andere mensen. Nu kan ik gewoon doen wat ik wil en dat accepteren ze, maar vroeger werd ik niet geaccepteerd er was ik raar ofzo. Ik paste me vroeger zo aan om maar leuk gevonden te worden dat ik niet meer raar was, ook al weet ikzelf niet wat er dan zo raar was, misschien wel mijn vrouwelijkheid of angst wat ik had om dat te tonen? Dus zo komt het werken in de horeca ook naar voren, iets wat ik bestempelde dat ik dat leuk vond door de gedachte die ik plaatste toen ik acht was. Toen ik acht was vluchtte ik al weg tijdens carnaval met glazen ophalen, liever wat anders doen dan iets wat ik niet mocht (jurkje aan) en het pesten wat me werd aangedaan. Dan maar liever glazen ophalen en weg zijn van, weg van de ellende en vluchten in iets anders doen, het voelt als overleven. En zo zijn er nog een aantal kenmerken die ik daar aan bestempel vluchten van de pesterijen en niet jezelf kunnen zijn in een wereld wat je niet begrijpt en waar je moeilijk je eigen woord kunt spreken omdat mensen je raar vinden. Misschien de oudere moeders niet, die deden eigenlijk altijd wel vriendelijk. Stoeien met de moeilijkheden die je dan hebt spelen nu parten omdat ik nu merk hoe groot het contrast is tussen vroeger en nu. Het gene waar ik nu zelf enorm tevreden over ben is mijzelf en mijn vorderingen die ik maak voor mezelf, ik voel me zoveel vrijer om mezelf te kunnen zijn en mezelf niet meer belemmerd te voelen in wie ik echt ben. Ook merk ik dat ik hierdoor veel meer rust heb niet meer te presteren buiten mezelf om, en dan kijk ik voornamelijk naar mijn moeder. Ik merk dat ik echt veel meer rust heb omdat ik voor haar niks meer hoef te bewijzen dat ik het kan, dat bewijzen is een vlucht van vroeger wat ik steeds meer loslaat en niet meer vlucht, ik maak de keuzes voor mezelf die geleurd worden door mijn verleden. En die kleur veranderd steeds meer in mijn eigen huidige kleur met de kenmerken die ik had als overlevingsstrategie. Een kleur in mijn leven die ik eigen maak en steeds meer die overlevingsstrategie achter zich laat waardoor die kleur ook meer heeft van het huidige nu van mijzelf, met dat kleine beetje kleur van vroeger wat er in mag blijven zitten. Dus die kleur die ik mezelf laat inkleuren in mijn leven doet me erg goed voelen in wie ik ben en misschien is die kleur wel helemaal niet zo vrouwelijk als eerst gedacht.