Wat voel ik me toch wisselend, mijn gedachtes gaan heen en weer en vol me soms rusteloos. Ik voel me over het algemeen wel goed en heb het gevoel dat ik me ook zo voel. Maar ik kom soms gewoon niet tot mijn bezigheden of dat denk ik, ik voel me moe of komt het omdat ik te lang in bed lig? Ik voel daarbeneden veel en weet niet altijd of dat goed is, vannacht een bloeding gehad waar ik niet echt van schrik, maar ik werd wakker voelde niks van pijn maar meer nattigheid. Weer zo een geval van, ik heb geen flauw idee of dit nu goed is of slecht. Ik weet dat het kan maar doe ik teveel dat het daardoor gebeurd. Ik zie dan wat plekjes die roder zijn en nog verder moeten helen, en denk dan zal ik mijn uurtje wel me nr2 doen omdat het vannacht heeft gebloed. En dan gebruik ik alleen nr0 en 1 en zelfs al bij nr0 heb ik iets van en beetje bloed wat ergens dan vandaan komt, en met een beetje bedoel ik misschien vijf druppels. Vannacht was het meer zoals ongesteldheid. En dan merk ik dat ik vandaag weer iets op de planning heb, en dan heb ik wat meer energie. Maar ook weer in mijn hoofd hoe mijn dag moet verlopen, en wanneer ik dan mijn uurtjes moet doen. want mijn uurtjes lopen gewoon rommelig, geen structuur van tijd en soms te moe om het een derde keer te doen die dag. En dan weet ik dat ik rustig aan moet doen, maar net dat rustig aan doen zorgt ook ergens anders voor.
Ben ik af aan het kicken van al dat werken afgelopen jaren, merkt mijn lichaam rust dat het energie vraagt om bij te komen. Is het gewoon de operatie geweest of speelt een burn-out ook parten met mijn gezondheid en onrust. Ja ik voel me goed maar ik zit een beetje in een waas. En die waas maakt me stil, en zorgt ervoor dat ik steeds vaker weg kan dromen. En dan zit ik wat voor me uit te staren en laat ik mijn gedachtes los en komen er ideeën binnen. Ideeën over wat ik voel en graag zou willen doen, hoe ik me zelf voorstel in het leven te staan. Maar dat dromen zorg er ok voor dat ik soms geen pagina verder kom als ik een boek lees. En ook met het vertellen van mijn blog loop ik stil, alsof ik te moe word. Dus wat gebeurd er allemaal met mijn lichaam en geest, en hoe goed gaat alles met me. Een ding voelt wel goed, en zelfs natuurlijk met een revalidatietijd. En dat is dus mijn operatie geweest, dat geheel voel fijn in alle bewegingen er om heen. Dat rustig aan doen moet ik dus goed in mijn gedachte houden en dat vind ik soms nogal moeilijk, niet omdat ik dan teveel doe. Maar omdat ik meer wil doen en hoe ik me voel dat ik denk dat mijn gedachte geen pijn voelt of ongemakken en daardoor vrijer wil bewegen.
Op zich merk ik dus genoeg positieve, tijd in alles maar ik merk dat ik ook door andere prosessen heen ga die niet al te makkelijk zijn. Een daarvan is waarom ik opzoek ben naar pijn, lichamelijke pijn. En dan dacht ik dat de operatie pijn ging doen maar ik merk meer irritatie dan daadwerkelijke pijn waar ik doorheen moet. Hoe ver wil ik gaan om meer van mijn lichaam te voelen, en hoe nodig is het om me daarbij fijner te voelen in het leven dat ik leef. En zoals ik dit schrijf heb ik het gevoel dat ik dit ergens al eens eerder heb geschreven over dit gevoel in pijn. Maar in dit merk ik ook iets positiefs waar ik mee bezig ben en merk dat pijn ook uitgebeeld kan worden. En misschien zit daar ook en stukje voldoening in om dat te laten tonen in beeld, en dus voor mezelf een stukje kunst te zien in pijn wat ik wil voelen. En zo vond ik mijn afspraak van vrijdag middag veel beloven met een reis in mezelf opzoek naar een identiteit in wie ik ben.
Vrijdag na mijn interview ging ik mijn uurtje weer doen en wou ik wat slapen omdat ik die avond en nacht tussen wat vrinden ging doorbrengen. En daar lag ik dan met een diepgaande geest te bekijken wat ik graag wil laten zien in mijn identiteit die gecreëerd is door mijn omgeving en daarin zit alles van pijn naar de mooiste schoonheid, iets wat alleen jij kan laten zien als jou ware ik. En in hoeverre wil jij jou ware ik laten tonen in alle schoonheid en pijnlijke momenten. Hoe ver laat je je zelf gaan in emoties die diep in je verborgen zitten omdat je er moeite mee hebt ze te tonen. Hoe ver kan ik gaan in mijn geestelijke pijn wat in me zit en deze te laten tonen in mijn lichamelijke uitingen die ik zie als kunst. En misschien wel als moment dit te ondergaan en laten gebeuren, momenten die ik koester mee te maken. Momenten die voor meer ware ik kunnen zorgen.
Of draai ik door voor de meesten van jullie nu?