Day 4 Crying birthday

Pijn heb ik, pijn aan mijn hoofd en niet een dat moois wat daar beneden gemaakt is. Ik huil, ook nu ik dit schrijf komen de tranen naar boven drijven van verdriet en alles wat ik meemaak. Hoe ik zelf steeds meer mijzelf zie worden hoe ik in de wereld kan staan, en ik merk dat het steeds makkelijker gaat. En hoeveel verdriet ik van vroeger heb. Ik slik nu alleen nog maar antibiotica en voor de rest niks, ik voel daar beneden steeds meer en voel me steeds vrijer worden in wie ik ben. Wat gaat er toch allemaal door mijn hoofd en wat ben ik veel bezig met mezelf te ontdekken in wie ik ben en waar ik mij fijn voel. De wereld staat voor me in een ontdekking die alleen ik kan maken. De laatste maanden kom ik zoveel mooie mensen tegen, dit zijn mensen die ik niet ken en net voor die mensen die mij nu pas leren kennen zien mij als persoon in wie ik ben en dat had ik vroeger niet. Vroeger was alles gewoon zoveel moeilijker om contact te maken met mensen en dit te behouden. Ik merk dat ik steeds meer mijn eigen leven maak dan dat het even voor mij gemaakt wordt. Ik wil mezelf ontdekken hoe ik in de wereld sta en hoe ik mezelf zie in wie ik ben.

Maar mijn dag begon vroeg vandaag, ik werd net na zes uur gewekt en ik mocht mijn tanden poetsen werd nog even gewassen en mocht mijn jurk aandoen en verder aangekleed. Daarna mijn ontbijt, champignon soep met warme chocomel. Hierna kwam de arts mijn bloed drains eruit halen en ton kon ik meteen voorbereiden om te vertrekken naar het hotel. Om zeven uur zaten we in de auto en om kwart over kwam ik in het hotel aan. de rolstoel stond klaar en werd meteen naar mijn kamer gebracht, aar was mijn broer net wakker geworden en deed de deur open. Na een snelle uitleg lag ik na dertig minuten languit op bed en ben meteen effe in slaap gevallen. Rond half tien werd ik waker en heeft mijn broer nog ontbijt gehaald. Eindelijk een beetje vast voedsel, witte bonen in tomatensaus, gebakken ei en wat rijst met groenten. Daarna ben ik weer wat ingedut en half wat met mijn broer verteld en rond twee uur kregen we bericht dat ik naar een nieuwe kamer kon gaan waar een inloop douche was, omdat een bad gewoon niet mogelijk is en totaal niet handig. Na wat onhandigheden ben ik maar schuifelend naar de ander kamer gesjokt. Hier plaatsgenomen gaan liggen en gezegd dat ik moe was en weer ben gaan slapen. Dit heb ik tot en uur of vijf volgehouden en keek naar wat sms’jes en raakte door een sms’je een beetje verdrietig van hoe mooi iemand bezig kan zijn met een eigen leven en hoe graag ik ook wil dat ik een eigen leven kan leiden. Iets waarvoor ik hier in Thailand ben zorgt daar wel voor. Dus ik lag even op mijn zij en begon een beetje te huilen van hoe mooi alles verloopt en wat ik nu al allemaal meemaak waar ik zelf voor gekozen heb. Mijn eigen keuzes zijn dat en dat vond ik zo mooi dat ik even in de waan zat van verdriet van vroeger en het moois van nu.

Rond zeven uur ging de bel van de kamer, ik stond met een beetje moeite en volle katheter op uit bed en dacht dat is Luc. Dus ik deed voorzichtig de deur open en ik hoorde happy birthday gezongen worden ik zag en taart met kaarsjes die drie personeelsleden presenteerde, en ik stond echt even wat doe ik nu. Een volle katheter in mijn handen en dacht a fuck it laat ze maar binnen dus katheter op bed gelegd kaarsjes mogen uitblazen iedereen bedankt en zelfs even een knuffel gegeven.

Maar toen begon ik toch echt te huilen, en dat terwijl ik boven de wc mijn katheter leeg maak komen de emoties los van net dit moment waar ik al in zat. Een moment dat ik vijf minuten later afsloot met een hele grote knuffel en veel gehuil in de armen van mijn broer.