De dag die begonnen is hoe alles rondom mijn operatie verloopt en hoe de dagen zijn die ik nu beleef voor mijn operatie en de tijd die ik daar ben.
Nou hoe kijk ik naar die dag, die dag die komen gaat en die dag die iets zo gaat veranderen dat er veel meer veranderd dan dat ik denk mogelijk is. De manier en momenten die ik mee ga maken daar in Thailand, en dan leer ik een beetje meer van het leven en merk ik dat alles wat ik geregeld moet hebben geregeld is en dat ik afspraken heb gemaakt en gepland heb dat ik er op kan vertrouwen dat alles een beetje gaat verlopen zoals een boekje het verteld. Dus al het officiële staat en kan ik op vertrouwen, nu ik nog.
Hoe goed gaat het met mij 🙂 en hoe laat ik het op mij afkomen. Vandaag heb ik nieuwe boeken gekocht voor daar, en ik heb hier samen met C een heel mooi gesprek over gehad hoe ik er voor sta en hoe emotioneel ik er nu al van kan worden. En hoe ik steun heb, en hoe ik het eigenlijk gewoon op mij af moet laten komen en rust ga geven aan mijzelf. Hoe gaat het me lukken rust te nemen en hoe goed gaat het echt met me. Ik voel me in ieder geval stabiel en gerust in mijzelf, en dat is wel erg fijn. Gewoon fijn van geluk 🙂
Mijn dagen dadelijk in Thailand gaan snel en ik schets een kleine indruk met wat ik denk dat ik ga verwachten van schema. Zo vertrek ik samen met mijn broer vanaf Amsterdam naar Bangkok en zal daar wanneer ik land opgewacht worden door een chauffeur van Dr Chettawut en dan word ik naar het hotel gebracht waar ik dertig dagen zal verblijven min de vijf dagen die ik in de kliniek zal doorbrengen. De dag dat ik land zal ik ook meteen een intake hebben om te kijken of ik genoeg huid heb en kan ik mijn vragen stellen en voorgelicht met alles :). Vragen waarover ik nog denk of ik ze wil delen want ze zijn toch best persoonlijk. Maar ik ga het zien. De dag dat ik land zal ik ook beginnen met een dieet om mijn darmen leeg te krijgen en de dagen erna krijg ik dus ook middeltjes om dit te kunnen volbrengen. Maar voornamelijk dus geen vast voedsel eten wat dus betekent alleen water. En dan zal er dus de dag komen dat het gaat gebeuren en dat ik onder narcose ga en dat mijn broer me alleen laat in de kliniek en me de dag daarna op bezoekuur kan komen omhelzen. Een moment waar ik naar uitkijk, en benieuwd naar ben. Ik zal dan vijf dagen hier liggen en zal dan terug gebracht worden naar het Hotel waar ik mijn nazorg krijg en steun krijg. Een steun die heet mijn broer, en van mijn broer ga ik de dag daarna ook afscheid nemen. Snel maar ergens weet ik dat er een moment gaat komen dat ik dus alleen zal liggen. En eigenlijk weet ik dit niet wat er gaat gebeuren maar ik ben benieuwd hoe het gaat zijn, en ik kijk er ook naar uit om daar de laatste twintig dagen alleen te liggen. Iets wat ik probeer in mijn nieuwe leven, alleen te zijn zonder afleiding, gewoon mezelf hebben. Een trotsering wat ik wil ondergaan. Een stapje erbij misschien. Een stapje richting angst. Angst om te overwinnen waarvan ik een diep verlangen heb. En dat kan gek klinken maar ik heb angst gehad om alleen te zijn en voornamelijk in mijn schooltijd heb ik dit meegemaakt, alleen zijn en het gevoel te hebben alleen te zijn en niet gezien te worden. Een soort angst heb ik er voor gekregen en dat probeer ik te overwinnen 🙂 keihard meer realiteit. En ik merk dat ik er eigenlijk over wil huilen nu want ik merk dat ik dit zwaar vind. Maar ik zit niet thuis, ik zit aan een tafel in de Lumiere in Maastricht, aan een tafel waar meerdere mensen aan zitten. Maar ik voel me op en randje van tranen in mijn ogen. Maar ik weet zelf hoe fijn ik het vind om rust te hebben en alleen te zijn. Maar ik voel me er heel goed bij dat ik het onderneem en daar ben ik zelf trots op.
Uiteindelijk zal ik de voorlaatste dag mijn check up krijgen door Dr Chettawut en dan vlieg ik de dag erna in Februari weer terug. En dan kan ik even genieten van een luxe business stoel in het vliegtuig. Triiiiiiing (mijn telefoon gaat) en mijn broer belt me terwijl ik dit schrijf.
Een gesprek wat realiteit is en terwijl ik dit net schreef huil ik tijdens het gesprek dat ik met hem aan de telefoon heb, en laat ik meerdere tranen nu ik dit dus opschrijf. Pff emotie met mogelijkheden en moeilijkheden. Een basis van vertrouwen aan beide kanten. Daar zit mijn broer in. Mijn broer gaat mee en is bij mij daar in Thailand maar of dat nu tien worden of minder. Dat is wat een mensenleven kan zijn of hij alle tijd bij mij is en daar huil ik nu over. Het gaat goedkomen en het loopt zoals het loopt. Natuur en zijn mogelijkheden laat me nu met een traan afsluiten het onbekende in. Wie zien het wel. 🙂