Wat een momenten en gedachtes gaan door mijn hoofd. Ik lach want het zijn mooie gedachtes en momenten die ik beleef. Maar zoals nu, nu is een moment dat ik niks aan het doen ben dan sta ik stil. Ik sta stil en denk na over wat er met me gebeurd en hoe dat allemaal gebeurd met me. En hoezeer ik mezelf zo fijn voel in wie ik ben, en hoeveel ik dat merk aan mijn omgeving. Hoe ik ben veranderd aan de buitenkant, gewoon mijn gezicht en borsten, en dat is gewoon een klein verschil. Ik zit pas een jaar aan de estradiol en dat jaar wat nu sinds vandaag exact een jaar geleden is. Is een wonder met wat er gebeurd is met me. Met alles vanaf het uiterlijk en het innerlijke, niet dat ik wil zeggen dat ik veranderd ben maar de manier hoe ik leef en daarin dingen meemaak is zo anders. Een puurheid van jezelf meemaken zoals je nooit eerder hebt meegemaakt. Is dit dan nu zoals het hoort te zijn? Wie ben ik ?
Mijn geheel in wie ik ben, ben ik nu pas aan het ontdekken, eindelijk merk ik dat ik loslaat. Loslaat van het verleden, loslaten van iets waar ik in augustus 2016 mee ben begonnen. Loslaten van de controle die iemand over me had, een controle wat heel fijn aanvoelde maar me niet in de waarde hield in wie ik echt was. En dan merk ik nu wat er allemaal gebeurd met me. Ook al ben ik er niet mee bezig alles om mij heen veranderd, hoe mensen reageren en hoe ik me daar bij voel. En ik voel me geweldig. Maar het is zo nieuw en zo fijn. Het gebeurd zo snel. En dat kost me tijd om alles te verwerken, maar eigenlijk wil ik ontdekken. Ik wil staan in de persoon in wie ik ben en wat ik zelf kan bepalen in wat ik doe. En hierin ben ik bezig dit te plaatsen voor mezelf met wat er gebeurd, en er gebeurd gewoon veel. Heel veel met heel veel emoties en mogelijkheden. En ik praat hier van mijn gevoel wat ik kan plaatsen als verlangen in wat ik wil. En dat is meer dan met een jongen of zoals andere het zeggen man, om met een man om te gaan. de manier hoe ik mijn seksualiteit opzoek en met alles wat er voor mij gaat gebeuren tijdens de operatie. Alles wat daar om heen gaat en draait speelt een rol in hoe fijn ik mij voel. En hoe gaat het dan zijn zo na die operatie, die operatie die ikzelf zo graag wil omdat ik merk dat ik dat ding verkeerd gebruik en dat dat ding niet van mij is. Hoe moet ik hier me omgaan. Het staat zo opeens voor de deur, opeens met een planning dat ik wist dat het ging gebeuren. En ook al is de planning die ik heb geregeld goed gegaan is maar ik merk dus dat de laatste twee maanden me in een sneltrein gooien wat ik lichamelijk en geestelijk meemaak. Ze doen zo fijn en zo goed maar ik merk dat ik met dat nieuwe gevoel nog heel moeilijk kan omgaan. Omgaan omdat ik merk dat dit zo veel puurder en fijner voelt dan dat ik ooit gedacht had dit te voelen.
Vrij zijn in alles is hier eigenlijk een goede bewoording voor, echt in alles. Je geest lichaam vrijheid zelf dingen te bepalen, momenten meemaken die je wel al eens eerder hebt meegemaakt maar nu zo anders voelen, zo voelen alsof het nu wel bij jou hoort en past op de manier het gebeurd. En dan merk ik ook wanneer het gebeurd dat ik verdriet heb aan mijn verleden. En moeite heb met hoe ik mij ben gaan gedragen om mee te kunnen komen met de rest van de wereld. Hoe ik me ben gaan aanpassen en zorgen dat mensen mij leuk vonden, en hoeveel ik wou dat ik mijn ware ik kon tonen in wie ik was. En het is echt niet zo dat ik mij constant aanpaste want eigenlijk leefde ik gewoon in de mogelijkheid dat kon en daarin probeerde ik ook vrij te leven.
Maar in de manier waarop nu alles gebeurd is dat te verwaarlozen met vroeger. Ik voel de puurheid in me dat ik niet bezig ben op de manier ik het wou meemaken maar dat ik het meemaak. Ik merk mijn dysforie verdwijnen, iets wat ik al zo lang meesleep verdwijnt. Niet meer bezig zijn met ik wil dit meemaken maar het juist meemaken zoals het hoort. En dan merk ik dus dat dit mijn geest is en niet mijn lichaam. Maar het is juist het lichaam en de buitenkant van mij hoe andere mensen met mij omgaan en waardoor ik dus ook in het plaatje bevalt zoals ik ben. Het is dus beter gezegd zo dat ik mij aanpas van de buitenkant om mijzelf beter te voelen omdat dan de mensen om mij heen mij anders gaan behandelen. En dit kan cru zijn maar dit is wel zo. Ik wil mijzelf voelen zoals mijn geest is. En omdat ik mijn geest niet kan veranderen voor de mensen die mij zien maar mijn lichaam wel, zorgt er dus voor dat mensen me anders gaan zien en me anders gaan behandelen. Me behandelen op de manier ik het fijn vind en op de manier het in mijn geest klopt. En zo merk ik ook het verschil in mensen die ik nu pas leer kennen en de mensen die mij van vroeger al kende. Het contrast word steeds groter. En steeds weer merk ik tussen de mensen die me al langer kennen, en ik mijn hele leven ook ken hoe ik me minder fijn voel omdat niet iedereen me ziet zoals ik ben maar nog steeds als mijn oude ik. En de mensen die ik de afgelopen jaar en nu leer kennen, mijn echte ik leren kennen en dat fijn vinden zoals ik ben. En dit is zo nieuw en groot verschil dat ik het er moeilijk mee heb. Ik merk gewoon dat het voor mij ook een moment zal zijn dat ik maar beter ergens anders nieuwe mensen kan leren kennen en ontmoeten dan in mijn oude omgeving te blijven. Alsof ik dus sneller ga dan de rest en alsof een gedeelte van de rest ook nooit mee zou kunnen. Mijn eigen leven gaan leven in een nieuw bestaan 🙂