Mijn lichaam maakt gekke en grote sprongen. Zoals ik vanmiddag geschreven had gaat het in mijn lichaam alle kanten op en merk ik dat ik steeds meer en meer opzoek ben naar nieuwe contacten en belevingen. De hormonen in mijn lichaam voelen geweldig en doen gekke dingen met me die ik nooit eerder zo beleefde. En zo merk ik dat ik het gevoel heb verliefd te zijn, maar dan naar de mogelijkheden die in de toekomst liggen. Ik maak de laatste tijd veel intieme momenten mee met andere mensen en merk dat ik echt in me dat ik dat heel erg fijn vind. Soms wel een beetje te fijn en dan merk ik dat ik aan het dromen ben. Gewoon overdag verdwaald raken in de mogelijkheden die kunnen gebeuren. Zo ben ik steeds meer bezig hoe alles op me afkomt en hoe ik merk dat ik een geweldige geest heb die steeds meer het lichaam verder toelaat in een totaal te zijn dat het kan en mag. Geen beperkingen meer gewoon je laten gaan. En zo merk ik dat ik steeds meer lichamelijk contact wil. Iets wat soms erg moeilijk is in mijn situatie en als het er dan is vind ik het geweldig. Maar eigenlijk wil ik deze intimiteit beleven met een man. En dan kan ik nog zo leuk zijn, deze situaties moeten gewoon gebeuren. Gewoon voor je neus tevoorschijn komen en ze aangrijpen dat het kan.
Pff ik voel me geweldig en zo moeilijk. Ik ben zo verdwaald in gedachtes dat ik het moeilijk vind dingen te schrijven. En dan is het leuk als ik weer dit stukje schrijf in de Lumiere, en dat ik geweldig gedanst heb op Kumulus. Me fijn voelen zo, gewoon daar zijn in je eigen ik. Heerlijk.
Maar ik ben benieuwd hoe ik mijn nacht ga beleven. Want ik ben erg veel bezig met de operatie die echt aanwezig is in mijn hoofd. Het speelt enorm, dat alles wat er gaat gebeuren komt eraan.
En eigenlijk kom ik geen woord vooruit met dit stukje. Ik ben te dromerig en wil nog niet naar huis. Ik merk dat ik kan huilen, heel veel zelfs. Maar huilen van blijdschap en al het moois met wat er gebeurd. Er staat nog zoveel te gebeuren en ik kan gewoon niet wachten. Ik zou graag dat het nu allemaal al kon gebeuren. Al dat moois en zo intiem beleef ik dingen. Ik merk dat ik moe ben en wakker wil blijven. En zo stotter ik dit verhaaltje vol met veel warrigheid.
Al met al verdwaal ik nu met dit verhaaltje wat eigenlijk het posten niet waard is. Maar wat wel aangeeft hoe ik me een beetje voel. Ik denk veel aan Maarten, en sorry dat ik je hele naam hier gebruik maar ik denk veel aan je. En dat wil ik kenbaar maken.
Zal ik dan maar dag zeggen en kijken of het slim is gewoon naar huis te gaan. Of net niet.
Of schrijf ik nog even over het stukje lichaam wat groeit. Die twee borsten die er hangen zijn steeds meer aanwezig, een beetje gevoelig en dat merk ik, in bad de douche en eigenlijk overal wanneer ik me een beetje heen en weer beweeg. Zo…
Ik ga naar huis, mezelf welterusten wensen in een lekker bedje. Maar niet zo lekker als gisteren.