Dagen en weken gaan voorbij en zo ook de maanden en jaren. Die maanden van de afgelopen tijd raasden ook voorbij en de komende maanden zullen daar geen uitzondering in zijn. Misschien merk ik wel dat de maanden die voor me liggen spannend genoeg gaan zijn want die maanden kan ik dadelijk in honderd dagen zien en dan word het toch wel spannend, nog maar honderd dagen pff wat een idee en welk moois ik daar in zie. De dagen die voor mij liggen raken me soms erg veel in wat er gaat gebeuren. Ik ben er bijna ieder avond tijdens het slapen gaan toch echt mee bezig. Met wat de reis daar in Thailand voor mij, mijn broer en toch ook wel vriendinnen en vrienden om mij heen gaan betekenen. Voor mij zelf het besef wat niet te beseffen valt en voor anderen de manier van wat er veranderd is. Ben ik veranderd? Is mijn lichaam veranderd? Doe ik nu anders dan normaal? Uit ik me zoals ik me nu eindelijk fijn vind in de persoon in wie ik ben? En het moment dat voor mij alles doet veranderen en waar je als puber veel mee bezig zult zijn van die eerste keer.
Een punt of een ? bij die vraag.
Het vraagteken laat me nu nog in een twijfel want ikzelf denk dat dat moment zo natuurlijk zal zijn dat ik me eindelijk laat gaan in die gevoelens die daar van binnen zitten.
Rust,
Nog meer besef.
En misschien nog meer rust in mijn eigen ik,
Rust of verlossing.
Waar zal ik staan,
Staan in de wereld en in mijn omgeving,
Gaan mensen anders doen?
Omdat het nu anders kan?
Vragen die voor me liggen die ik ga ontdekken en waar ik nu moeilijk iets over kan vertellen. Deze dingen dwalen door mijn hoofd en maken me soms heel vermoeiend in mijn zijn, alsof ik in een andere wereld zit en verder droom over werkelijkheid. Werkelijkheid wat nog maar die paar maanden van mij verwijderd zijn.
Deze zinnen hier net geschreven dwalen al langer door mijn hoofd maar schrijf ik nu eindelijk op. En dat terwijl ik vandaag met van alles bezig ben geweest. Ik ben bij kasteel Erenstein, zit nu aan een biertje op het terras te genieten van de zon, het moment dat ik dit nu type en met de gedachte dat ik hier met het groepje vrienden in december zal zitten. Ik was aan het kijken welke route we deze winter kunnen lopen met een leuke plek voor een goed bier en gezelligheid. Luisterend naar de muziek van Andrea Bocelli, mijn favoriete album uit 1995. En het idee dat na vijf jaar een badkamer word betegeld bij mij in huis. Eindelijk een gevoel van dat het moment er zal zijn dat ik kan douchen en vrij kan bewegen in een badkamer die af zal zijn. Een gevoel hebben dat het huis waar ik in woon ook en beetje af is en huiselijker word. Huiselijker in word om de tijd die ik meemaak ook fijner kan meemaken. Wetende dat als ik in februari thuiskom van een reis die me wezenlijk heeft veranderd, een douche kan nemen en een gevoel heb van hier woon ik en hier is mijn plekje. De gedachtes van een huis hebben en een eigen plekje hebben gaan al sinds mijn jeugd door mij heen en waar ik al jaren naar opzoek ben. Twijfel of het huis waar ik nu in woon ook een echt plekje is weet ik niet, maar zoals ik er nu zit voel ik me er thuis. En hoop ik in februari ook thuis te komen met een moment wat ik nu hoor ‘’ qualcosa più dell’oro’’ wat een moment om deze zin te schrijven en dit liedje te horen 🙂 en die momenten verschijnen steeds vaker. Momenten die er zijn en bewust mee te kunnen maken in dat NU. Of beseffen dat je leeft en dat het gene wat je nu meemaakt, een besef bij jou brengt dat geluk altijd aanwezig kan zijn maar je het alleen zal vinden als je er open voor staat en de rust er in vind dat het voor je neus plaatsvind.
Een snel einde zoals ik het nu nalees en denk ik schrijf nog maar even door met het het gene wat ik net schreef. Het moment zoals dit en zoals ik het schrijf komen steeds beter en met een mooier besef naar mij toe, en zo probeer ik ook te leven 🙂
PS: de muziek die ik luisterde nu tijdens het schrijven doet me goed en ik heb het net weer opnieuw opgezet dat album wat ik zo mooi vind. Ik zag net de zon ondergaan en het word kouder maar voel een enorme warmte diep in het binnenste van mij, alsof ik stil zit en de tijd daarbij ook. Dat moment.