Daar zit ik weer, na een zware vermoeide film (Dogman). Moe, voldaan en kijkend naar een drukke week van werk en momenten die er eindelijk zijn. Vragen waar ik mee bezig ben en waar ik veel over denk. Denkend omdat ik merk dat zoals het met me gaat, ik in de flow van het leven me erg goed voel in het moment dat er nu is. Dus nu zittend met iets wat ik beloofd had eigenlijk niet te doen kijk ik terug naar vandaag en de rest van de week. Dat glaasje wijn is vandaag niet de eerste en dat was het afgelopen week ook niet, helaas want ik had voor mijzelf voorgenomen niet meer te drinken tot Thailand. Maar de drankjes drink ik niet de hele tijd alleen, nu net uit de film gekomen nog een even gezeten met I en J en vanmiddag met C in Café Zondag. Maar vandaag was het een dagje waar dat niet gepland stond, het kwam zo uit en dat is erg leuk en fijn. Maar ik begon met de dag bij mijn psycholoog hier in het zuiden en daar kwamen de vragen die ik mezelf stelde naar voren, en hoe ik daar mee bezig ben. Zo kwam het verhaal hoe het met me gaat. En hoe heerlijk alles verloopt, een gevoel wat daar bij speelt. En wat een gevoel om heerlijk in je vel te zitten en dat te kunnen uiten hoe fijn het met mij gaat. En hoe leuk ik het zelf vindt dat ik me daar zo vrij over kan zijn voor mezelf. Zo verloopt ook deze week weer erg fijn en sta ik sterk in mijn eigen ik. Zo staan die vragen van vorige week ook op mijn gedachte hoe het nou gaat. En wat ikzelf echt naar voren vind komen bij deze vragen.
Zo zie ik de eerste twee vragen over mijn moment dat ik toen in het leven stond en nu en zo is dat moment ook wezenlijk anders. Het verschil wat ik merkte van toen ik zevenentwintig was dat ik voornamelijk leefde niet om het voor mijzelf goed te doen maar het voornamelijk goed wil doen voor mijn moeder, er voor willen zorgen dat ik me gedraag zoals mam dat wil. En dat is nu net even het verschil dat ik nu eindelijk mijn eigen keuzes maak, en daar geen commentaar op zal krijgen van mam. En dat ik nu ook merk hoe goed het voor mezelf is dat ik me vrij kan gedragen voor mijn eigen verantwoordelijkheid die in mij zit. En als ik dan kijk naar eigenlijk voor mijn tiende en het liefste naar het moment dat de scheiding tussen mam en pap nog niet gaande was, is dat ik me steeds meer merk hoe het gevoel wat ik nu voel ook zo voelde als toen ik klein was. Onbezorgd kijkend naar de wereld zoals ik was. En zoals ik toen was open en niet beoordeeld, zo voel ik me nu ook. Ik voel me vrij in wie ik ben en dat ik me kan bewegen in de wereld zoals ik ben. En dan merk ik hoeveel invloed het was om als oudste mee te maken hoe de scheiding van mam en pap op mij neerkwam, alsof ik zelf zij tegen mezelf dat ik verantwoordelijk en zorgend moet zijn en voor mijn moeder. En haar niet te veel te belasten met mijn zorgen. Zoveel invloed merk ik dat dit leidde naar de weg wat ik bewandeld heb, en mijn eigen ik steeds meer buiten spel zette. Maar al met al zo kijkend is het ook een beetje moeilijk omschreven en merk ik nu ik dit zo vertelde tegen mijn psycholoog hoeveel moeite er in mijn verleden zit. Al zie ik in mij nog de makkelijke kant hebben, naar mensen toe die het veel moeilijker hebben en soms gewoon niet beter weten dat het gebeurd. En helaas de foute keuzes maken. Maar dat is weer een ander verhaal…
Ik sta dus op dit moment ook veel kijkend naar een moeilijke kant van mijn verleden en dit komt steeds meer op mij af en daar probeer ik ook zo positief mogelijk mee om te gaan. En dan merk je dat dat niet makkelijk is als puberend iemand die eigenlijk terug in de tijd wil kruipen van de zestien jarige belevenis. En soms gebeurd dat ook wel zo purperend stomme dingen doen die je ouders verboden omdat het niet handig is, en waar je nu zelf de wijsheid wil ontdekken. Dus ja ik puber en dat is heerlijk om mee te maken. Mee te maken omdat ik het besef er bij heb dat ik dit meemaak. Heerlijk stomme dingen doen waarbij je weet dat het niet slim is maar dat je het accepteert en dat ik er van geniet. Maar niet altijd als zestienjarige, gelukkig ook maar want dat zou soms ook niet goed zijn als je twee keer zo oud bent. Maar ik merk dat ik momenten heb dat ik nog veel mag beleven en daar zie ik nog momenten aankomen die niet te omvatten zijn. Eigenlijk niet met het idee dat er een moment zal zijn dat iets eindelijk waarheid gaat worden met de gedachte die altijd al bij mij aanwezig was, en dat zal veel te maken hebben met de resultaten van de operatie Mijn SRS in Thailand dus.
En dan dat verschil in man en vrouw wat zeker aanwezig is hoe mensen je behandelen en plaatsen in de maatschappij. Ik merk duidelijk dat ik geplaats word in dat vrouwelijke hokje en dat is nu nog wisselend maar gebeurd steeds vaker en dan merk ik duidelijk het wezenlijke verschil tussen man en vrouw, gewoon anders en als vrouw zeker niet makkelijker. En dat merk ik van beide, van man en vrouw merk ik dat als je als vrouw geplaats word je je meer moet laten bewijzen in wie je bent. Bewijzen is eigenlijk niet het juiste woord maar op dit moment vind ik eigenlijk niet de juiste benaming en dat zal ook wel komen omdat ik moe ben.
En een verschil tussen meisje en jongen is eigenlijk al het begin hoe volwassen je plaatsen en hoe ze met je omgaan. Je ouders bepalen veel en oefenen veel uit op jou als kind. En dat merkte ik vroeger ook dat ik soms wel het gevoel heb gehad dat andere mensen mij als meisje behandelde maar dat mam dit niet fijn vond en dat ik zelf merkte hier moeite mee te hebben hoe ik hiernaartoe moest reageren. Maar dat vind ik eigenlijk zelf voor mij moeilijk te beantwoorden. Misschien al het er ooit zijn of leg ik me neer bij al het moois wat ik nu kan beleven.
Pff wat een verhaal, wat een moeite voor mijzelf deze te beantwoorden en waarbij ik denk dat mijn kijk me verder brengt in mijn leven wat er nu speelt. En dan ben ik blij dat ik dit op een latere moment terug kan lezen en beseffen wat er door mij heen ging. Belevingen en vragen, moeilijkheden om te doorbreken en aan te gaan. Zo kijk ik uit naar de ochtend van vrijdag, eindelijk mag ik dan met de juiste papieren zonder fouten naar de gemeente. Het moment dat mijn namen eindelijk op papier gezet worden in mijn geboorteakte, en dat ik me eindelijk officieel fatsoenlijk kan identificeren. Geen moeilijkheden meer geconfronteerd te worden met een fout geslacht of naam. Een goed gevoel waar ik al zo lang naar uitkijk. Weer een week dat me goed gaat doen in wie ik ben en eindelijk steeds beter in kan uiten. Geluk zit in jezelf, maar het is niet altijd makkelijk dit te vinden. Geeft geluk dan ook gelukkig zijn voor jou?