Deze week was vermoeiend, een week met vervelende moment die soms veel psychische pijn veroorzaken bij mij. Ik praat hier voornamelijk over victor die zijn eigen wil teveel naar voren laat komen en waar ik niet de oorzaak van kan vertellen, ofja tot nog toe weet ik het niet. Zou het komen dat victor zo goed in zijn vel zit in het lichaam waar het nog aan vast zit. Ikzelf vind het voornamelijk onprettig dat victor zijn eigen ding doet en eigenlijk mag hij zich gedeisd houden.
Maar gelukkig weet ik waar ik naartoe ga en dat sommige dingen gewoon nog pijn kunnen doen. Meer omdat ze vervelend zijn en omdat het iets is wat niet bij mij hoort wat mij zo stoort. Tijd zal het vertellen hoe het voor mij zal verlopen en hoe ik er mee om kan gaan en dan mag het weekend vervelend begonnen zijn, de dag die ik vandaag beleefde was dat niet. Ik heb vandaag eindelijk na twee jaar mijn voornemen dat ik weer wou gaan dansen eindelijk gemaakt, vandaag de stap ook daadwerkelijk gedaan te hebben. En met dansen bedoel ik voornamelijk een soort working-out met veel mensen tegelijkertijd door elkaar dansend met het ene moment rust en het andere moment het contact van snelheid en opzoek naar een moment om te zien dat we allemaal bij elkaar zijn, en hetzelfde eenzelfde dans maken. Heerlijk op een manier van je jezelf te kunnen laten tonen om samen een te kunnen zijn. Ronduit en begin van mijn dinsdagavond die ik nu afsluit in de Lumiere, natuurlijk na een film gekeken te hebben waar ik ook van genoten heb. Meer van het idee hoe drama met een verlangen naar een man wat onbetrouwbaar kan zijn dat je door beter weten in toch aanleiding vind hem op een moment te vertrouwen, en uiteindelijk ook zijn vertrouwen probeert te winnen. Hem beter te leren kennen en waar jij jezelf ver in wilt laten gaan mee te maken hoe het is. Ik heb het over de film ‘’Beast’’ en dan merk ik dat ik er toch echt van genoten heb om de film te zien, maar ik denk dat ik een van de enige zal zijn die dat zal vinden.
En zo brengt de film me weer op een punt wat ik zelf eerder zij in een chat bij T-nederland en ook al op mijn eigen blog. De belevingen die ik nu meemaak zijn zo anders dan een jaar geleden, belevingen die het gevoel hebben echt te zijn. Echt te zijn dat ikzelf eindelijk merk dat ik dit meemaak op de manier zoals ik dat wil. En dan heb ik nog veel te leren en te ontdekken hoe het allemaal gaat, en hoe ik mezelf kan begeven tussen de mensen. Begeef ik me dan zoals ik echt ben of heb ik soms teveel verlangens naar het mannelijke geslacht. Een moeilijk moment waarbij ik merk dat ik nog genoeg verwarring veroorzaak bij ze, verwarring tussen man en vrouw of transgender en vrouw. Momenten waarbij ik merk dat het mijzelf soms verbaasd hoe makkelijk ik me kan uiten als vrouw en hoe natuurlijk het allemaal loopt bij mij. Ik voel me daarbij echt mezelf en ik uit me gewoon zonder na te denken uit mezelf. En de mensen om mij heen lijken me ook gewoon te zien als mezelf en open, open als een vrouw en dat doet goed. En natuurlijk zie ik genoeg mensen twijfelen maar doordat ik gewoon doe zoals ik wil breng ik ze in verwarring. Maar dat is mijn beleving zoals ik dat merk, en dat doet me enorm goed dat ik zelf nu al twijfel of ik het onderwerp al helemaal wel naar boven moet brengen waar ik mee bezig ben.
En dit is natuurlijk niet makkelijk want ikzelf zit volop in transitie en ben bezig om een operatie te plannen wat nu steeds dichterbij aan het komen is. Al met al leef ik steeds meer en meer zoals alles op mij afkomt en merk ik dat een transitie waar ik middenin zit steeds makkelijker verloopt op sociaal vlak voor de buitenwereld. Maar op psychisch vlak voor mij merk ik genoeg moeilijkheden die ik zo goed mogelijk wil laten verlopen en helaas verlopen sommige dingen gewoon langzaam en moeizaam. Maar met alles een beetje op een rijtje lukt het me erg goed alles te doorbrengen en probeer ik hier ook mijn uiterste best voor te doen. Zoals nu verloopt het goed, maar er is genoeg wat kan gebeuren.
En dan komt er ook naar voren dat ik soms ook echt verlangen heb naar het onbekende, het onbekende bij een man. Het onbekende van een risico, of gewoon het onbekende van eindelijk te kunnen leven. Onbekend zijn in de rol die je speelt maar waar je je zo vertrouwd in volet ook verder te ontdekken hoe het is echt te kunnen leven als vrouw in een maatschappij. En of die maatschappij nu gelijk is tussen man en vouw of waar vrouwen helaas minder zijn dan mannen maakt me wel degelijk uit. Maar de beleving die ik heb is dat ik me vrouw voel in de maatschappij en dat ik als vrouw me daar in wil laten zien. Laten zien in wie ik ben en mezelf daar in kunnen zijn. Helaas heb ik lichamelijk soms nog echt genoeg spierkracht en ik hoop gewoon dat dit echt minder gaat worden want ik wil niet sterker zijn, en ook niet slap. Maar gewoon ik wil niet dat gespierd overkomen en dat is het nu wel, ook hier zal tijd de key zijn en ik ben benieuwd hoe mijn test in november zal uitwijzen wat ik verloren heb aan spieren.
Maar dat is mijn transitie en het lukt me. En ik voel me geweldig. Eindelijk merk ik wie ik ben, en dat doet wonderen.