Wat een weekje dat voorbijraasde, een weekje wat verliep op een manier van gewoon lekker in je lichaam zitten zoals je bent en dan ook nog op het werk twee avonden vrij hebben. Iets wat zonder vragen niet voor zal komen, waar ik mijn vrije vrijdagavond enorm van heb genoten. De mannen waren op mannenweekend en wij hebben dus een avond gepakt met de dames onder elkaar. Gewon lekker even tussen je vriendinnen zijn en gewoon samen zijn. En dat gewoon samen zijn is bij mij niet altijd mogelijk, en met niet bedoel ik dus, ik moet hiervoor vrij vragen en dat lukt gewoon niet altijd, en omdat ik in de horeca werk met de nodige uurtjes. Is mijn sociale leven ruk. En dat is iets wat me soms wel erg parten speelt. Maar het lukt me al sinds mijn vijftiende met moeite om toch wat gaatjes vrij te vragen. Moeite hebben dat ik niet aanwezig zal zijn als er een feestje is in het weekend, en Féj pas na de nachtklok aan komt met teveel energie… en een nuchter gevoel.
Maar dit weekend is anders. Dit weekend is het Kermis in het dorp waar ik werk. En ja kermis in een dorp van 250 inwoners zal ook niet veel voorstellen. En dat klopt ook wel. Een beetje dan. Voor ons op het werk is de kermis het weekend dat er veel gebeurd, want het gebeurd recht voor de ingang van het café. Recht voor het café staat het terras en dat moet dus weg voor de botsauto’s. dus zoals je je niet kunt voorstellen staat op een hoogte van 1.5 meter de botsauto’s drie meter voor de voordeur, ik zal jullie een leuke foto laten zien wanneer alles opstaat. Eigenlijk een lachwekkend iets wat alleen in België kan, of in een stadstraat in Tilburg….
Maar de kermis in Sippenaeken betekend meer dan alleen gezelligheid voor de dorpsbewoners en mensen die langskomen voor de friet of iets anders geks. Want vijfentwintig augustus bij de kermis van 2016 was het voor Féj een bijna ongeplande coming-out, het was de dag dat ik tegen M zij wat ik eigenlijk wou zijn en wat er bij mij speelde met de dysforie. De weken voor de kermis had ik al met meerde collega’s gesproken en ook mijn baas en bazin wisten wat ik wou en ik zou het overleggen met ze wanneer ik het zou uitleggen voor iedereen en dus voornamelijk ook voor de vaste gasten en dorpsbewoners. En net door een groepje VVGA gasten wat al jaren naar ons huisje komen om wat te tennissen en lol te beleven. Was M ook iemand van die gasten die al sinds de vroegere jaren bij de Barbeau langskomt, en waar ik ook al elf jaar dat ene weekend mee optrek. Gezelligheid ten top en M vond het geweldig, geweldig in het uitkomen van mezelf in de persoon wie ik ben. Een moment wat ik geweldig vond om dat te horen.
Maar dan, dan was het eigenlijk niks. Gewoon een avond wat ik doorbracht. De dag erna had ik dagdienst en heb tot een uurtje of vijf in de middag gewerkt. Tijd om de buren te bezoeken, de buren zijn dus om even duidelijk te zijn… de gasten die in de vakantie woning zitten, wat naast het café gelegen is. De groep gasten komen al in het begin van het bestaan van de Barbeau, en komen soms wel meerdere keren per jaar even kijken bij de Barbeau. Hier zit nog een langer verhaal achter maar dat is een verhaal hoe de Barbeau is ontstaan en waar mijn baas en bazin allemaal gestudeerd hebben, en zoiets. En nog wat meer.
Maar het gaat er dus om dat ik nadat ik klaar was met werken een kijkje ging nemen bij de buren, en jawel de buren waren na een dagje tennis lekker in het zwembad gesprongen en lagen met z’n alle in het water een biertje te drinken. De vraag kwam dus naar voren of ik ook erin zou springen met een biertje. Nou dat biertje vind ik het probleem niet en mijn zwemkleding had ik zeer toevallig ook bij me. Maar wat ik ook had was gelakte teennagels, tja wat nu. Alleen M weet er nog van en om nu aan iedereen te vertellen hoe en wat, tja wat nu. Met mijn idee ging ik naar mark om te vragen of zijn vriendin nagellakremover had. En het antwoord was ik ‘’denk niet’’ maar wat zou het ons uitmaken als Amsterdammers of jij nu nagellak op hebt of niet, jij bent jij en wat zal het ons een worst uitmaken. Ja dat klopt ik ben ik en wat zou het uitmaken wat ik wil wat kan. En dit kan dus met mijn roze zwembroek en donkerroze nagellak op mijn teennagels stapte ik dus gezellig in het zwembad. Dus na dit gebeuren gebeurde er veel meer, gewoon voor mij gebeurde er zoveel dat ik er niet meer echt mee zat wat mensen zouden denken en de avond vorderde met genoegen en genoeg bier, daar achterom in het zwembad van de buren. Nadat de avond dus steeds verder vorderde kwam iemand op het idee kom we gaan de botsauto’s in. Wel effe omkleden. En toen viel de vraag of ik een jurkje aan wou. Nou hoe toevallig dat ik ja zij en dan he het ook kan kwam dat jurkje wat in de auto lag bij mij naar voren om aan te doen, gewoon ik vond zelf dat het kon en de aanzetting van de buren gaf mij de kracht mezelf te kunnen uiten. En daar stond ik, bij de botsauto’s tussen de dorpsbewoners. Bam daar stond ik en bam wat een hoop reactie, en voornamelijk reacties ow leuk jij in een jurkje of huh wat doe jij nu? En veel verwondering en gekke reacties van huh waarom en van al deze reacties waren er geen vervelende tussen op een na dan. Maar de reacties waren eigenlijk een beetje verwarrend, mensen keken verwarrend en begrepen er niks van. En toen kwam mijn baas, of ik effe naar de keuken kon komen. Nou wat nu… een gesprek van wat ik nu deed en waarom nu, en even een vraag van. Hadden we niet iets anders afgesproken, ja ik zou het melden wanneer. En met wat tranen in mijn ogen knuffelde mijn baas me en feliciteerde me met mijn daad, een beetje stom maar ach het zou er ooit van komen zij die. Pff ja daar huilde ik en dat doe ik nu ook. Nu ik dit schrijf vallen de tranen weer over de wangen van de avond dat dit gebeurde. Een weekend tijdens de kermis deed ik het gewoonlijke en dat werd natuurlijk het gesprek van de komende weken. En net dat gesprek leidde tot een coming-out dat ook iedereen meteen wist wat er ging gebeuren met mij. En dat tijdens de kermis waar het hele dorp aanwezig is en waar deze coming-outs nu niet echt bedacht worden dat ze zullen plaatvinden.
Maar de weken volgde en na een maand was het toch voor iedereen echt duidelijk wat ik zou gaan doen. Iets waar ik het dorp nu voor wil bedanken wat jong en oud heeft zien gebeuren en waar ik nu enorm blij mee ben dat ik van mensen hoor dat ik een leuk kleedje aan heb en dat ik als vrouw en Féj word aangesproken zo nu twee jaar verder is het gewoonlijk in wie ik ben, en al komt zo zelden de oude naam naar voren of in gesprekvorm hem nog wel eens voor, het merendeel spreekt me aan in de persoon wie ik ben en dat bewonder ik van een, Waals dorpje wat iedere zondag nog naar de kerk gaat en komt fruschoppen bij ons in het café. Een weekend wat mij veranderde en hoe mensen mij zien veranderen.
Ik heb zin in een weekend Kermis op het werk, waar het personeel gezellig meedoet met de gezelligheid van het dorp en waar we weer genoeg gaan beleven. Of beter gezegd zal ik dit lange weekend nog naar huis gaan, of gewoon op het werk blijven overnachten of zoals een collega al vroeg of we misschien met een tentje in de tuin konden overnachten. We gaan het meemaken en ik heb nu al zin in de dag van morgen, maar vrijdag begint het pas en woensdag ochtend zal ik wakker worden op het werk en moe zijn, gelukkig is woensdag een dag dat ik vrij heb en dan ben ik alweer een weekje verder. Een weekje verder naar dat alles waar ik echt niet op kan wachten.