Wat een leercurves die ontstaan zo in het leven wat ik nu meemaak, en wat een acceptatie die er is dat dingen moeten gebeuren zoals ze gaan of zouden moeten gebeuren. Al is dit niet te zien in de drukte van het werk, maar de dagen die ik dan vrij heb, en de uurtjes die ik dan kan benutten waren de afgelopen week niet veel. Ook dat viel op bij mij, dat ik niet de energie kon hebben dit allemaal op te schrijven en te bloggen. Maar vandaag had ik me zowel voorgenomen om even weer alles door te nemen en overzichten te maken voor het komende halfjaar wat op mij afkomt. En dat is sinds vorige dinsdag weer een hele berg, een berg met accepteren en beseffen wat er gebeurd en vooral al dat moois wat er gebeurd. En dan kijk ik naar mijn broer. Een geweldige broer die met mij meegaat, meegaat naar Thailand. En dat terwijl hij zijn geliefde achterlaat hier voor elf dagen.
Het was zoals afgesproken tijd om het ticket te boeken, dinsdag zou de dag worden dat we samen de vlucht boeken naar Thailand, Bangkok. Een vlucht die ik via KLM heb aangevraagd omdat ik een behoefte had om tijdens mijn vlucht, liggend terug te kunnen liggen om complicaties en rust te goeden te laten komen voor mij. Dus heb ik via een Chat van KLM een boeking kunnen regelen dat ik voor het eerst businessclass terugvlieg, ja een stoel boeken in een vliegtuig wat helemaal horizontaal kan en wat mij de rust moet geven, en eigenlijk ook moet laten genieten wat de maand in Thailand, de maand die levens omvattend veel voor mij betekend heeft.
Vorige week dinsdag heb ik samen met mijn broer gekoekt. En dat betekend dat wij, broer en zus samen naar Thailand gaan. Samen. Wanneer is dat voorgekomen dat ik samen met mijn broer ergens naar toe gaan, zo samen met ons tweetjes naar een moment dat levens omvattend gaat worden. Een gevoel dat ik onbeschrijfelijk en niet kan verwoorden hoeveel dit voor mij betekent. Een tijd samen in een moment dat voor mij, mijn leven gaat veranderen. Een moment die dag dat me een gevoel gaf wie mijn broer voor mij is.
Dat gevoel bracht me vermoeidheid want ik was die dag na wat lezen en een wijntje moe. Doodmoe. Natuurlijk door het vele werk en de warme dagen, maar de emoties zo rond dit alles bracht me ook woensdag in een dag van slapen en niks doen. En ook nog dat huilen, huilen over vroeger en hoe, wie, wat, waar, waarom. Iets waar ik als ik daar nu naar terugkijk me ook juist het sterke in me naar bovenhaalt dat ik dit ben. Ik heb daar een rugzak die ik wil legen op een manier zoals ik ben. Dus niet omkiepen en het zogenaamd vergeten. Maar bekijken in wie ik ben en het een plaats geven dat ikzelf ben wie ik ben en dat ik er zelf voor gekozen heb te staan in de wereld zoals nu. En de manier hoe ik nu in het leven staat geeft me het gevoel dat ik dit ben. Ook al is de weg zwaar geweest ikzelf zie steeds meer hoe ik leef en hoe mooi ik dit vind. Het brengt me verder in wie ik ben en hoe ik verder ga in het nu.
Een gebeurtenis wat niet altijd verteld kan worden levert soms deze kleine verhalen op.