Waar ben ik en waar sta ik, wat beleef ik en hoe fijn zit ik in mijn lichaam?
Wat een verhaal voor mijzelf met alles wat er gebeurd, en de manier waarop dit allemaal gebeurd. Ik vraag me wat af, ja ik weet dat doe ik al mijn hele leven. Maar de tijd die ik nu beleef is een belevenis zoals het eigenlijk vroeger al de bedoeling was. Helaas heeft het de eerste dertig jaar niet zo mogen zijn, en dat vind ik jammer om het een beetje zacht en rustig te zeggen. Maar diep van binnen heb ik op sommige dagen de grootste moeite van het verdriet dat er allemaal in mijn jeugd heeft afgespeeld. Soms is het dan makkelijk zeggen, het is gebeurd en geef het een plek. Maar die plek die is moeilijk te vinden om mijn verdriet in te kunnen verstoppen, over de tijd die ik toen beleefde.
Ook al heb ik hier vaker over geschreven ik merk dat de manier hoe ik mijn verdriet verwerk, het me verder brengt in het moment waar ik nu sta en hoe ik deze momenten beleef. Want wat ik beleef is puur en open, het is vrijheid voelen wat je nooit had verwacht ooit te kunnen meemaken. Het echte gevoel van wat er gebeurd en hoe fijn jij jezelf daar ik kan laten verdwalen van de droom die werkelijkheid word. We zijn bezig met al dat moois wat ik in mijn jeugd niet kon beleven en waar ik mezelf niet toe liet te ontdekken omdat het niet mocht, ja als kind doe je gekke dingen en die blokkeringen van vroeger neem je mee de rest van je leven als je er zelf niks aan doet.
Wat een moeite en pijn om daar door heen te steken en voor jezelf te kiezen in wie je bent en hoe jij je leven zelf wilt bepalen. En door je eigen keuze in te zien in wie je bent en hoe jezelf merkt waar je nu leeft.
Je leeft en dat merk je, jij bepaalt zelf wie je bent en als ik nu merk waar ik nu sta in de openheid van de wereld. En deze te kunnen ontdekken waar ik sta, dan merk ik dat ik leef en dat dat geluk me niet meer ontnomen kan worden. Ook al gaat het niet op een dag en merk ik dat ik ergens halverwege zit. Halverwege een transitie tussen man en vrouw, mijn geest licht al voorop in de vrijheid die ik beleef. Mijn lichaam volgt ternauwernood en weet dat het moment daar zal zijn dat het volstaat en tevreden is in wat de natuur mogelijk maakt. De eerste zes maanden zijn verbroken en de komende jaren staan eraan te komen dat mijn lichaam zich zal samenvoegen met mijn geest tot dat geheel wat altijd al de bedoeling is geweest. Ik leef en merk dat het komt door wie ik ben en hoe ik mijzelf zie.
Ik sta in het leven als persoon dat de ontdekking is aangegaan door een stap te maken waar eigenlijk iedereen een kans voor moet krijgen. Jezelf zijn in de vrijheid om je heen. Wat mooi dat ik dit nu meemaak en hoe ik het allemaal meekrijg. Ik leef.
Mooi geschreven weer Féj Hyacinthe. Ik merk aan mijzelf dat ik sinds ik de stap heb gezet om mijzelf te zijn mijn emoties heb moeten loslaten die ik als man zo krampachtig in mij hield. Nooit toonde ik mijn emoties, niet tegen vrienden niet tegen familie. Nu huil ik meer dan ooit van verdriet en vreugde, en dat voelt goed. Het is voor mij wat mij vrouw maakt. Die vrouw die 40 jaar vast zat in een zelfopgelegde gevangenis waar geen ruimte was voor zulke zwakheden. Want ik was een man.
Marica