Gisteren typte ik eens van een nieuwe plek, ik zit namelijk bij piece of cake een tentje waar ik achter in de tuin kan zitten. En ik zit hier heerlijk, ondanks de avond uit wat ik gisteren heb meegemaakt en genoten heb van de vrijheid die mijn broer kan geven aan mij en hiermee ook een soort luxe. Om zomaar bij alle feestjes in Complex Maastricht naar binnen te kunnen en te zeggen dat ik op de gastenlijst sta. Maar eigenlijk wil ik hier niet over schrijven dus laat ik maar eens vertellen waar ik nu op dit moment sta. En wat er door mijn gedachte gaat zo twee weken na het gesprek wat ik had met pap. Een gesprek wat veel acceptatie in mijn zijn veroorzaakt heeft, een heerlijk gevoel om te mogen bestaan en een gevoel om vaker naar pap te gaan. Zo heb ik morgen weer een afspraak gemaakt en ga ik samen wat ontbijten met hem.
Maar wat ik afgelopen twee weken heb gemerkt was eigenlijk een acceptatie op het bestaan van wie ik ben. Ik voel me geaccepteerd voor wie ik ben, en dat doet me voelen dat ik besta in de wereld. Ik leef! Ik voel me bestaan in deze wereld.
Ik zie mezelf bestaan in wie ik ben en waar ik nu volop mee bezig ben. Me eigen te maken, de natuur zorgt hier voor tot een zekere zin en zoals jullie al weten is de maand januari een groot moment voor mij, maar ik kijk zoals ik mijzelf zie en begrijp. Ik ben mijzelf en heb ontdekt wie ik ben, niet meer opzoek naar waarom of wie ben ik. Ik heb mezelf gevonden en kan me uiten zoals ik wil en wie ik ben. En zo komt de wereld op mij af ik sta in de wereld en leef. Ik leef eindelijk zoals ik wil en dat doet zo goed. Ik voel me geweldig hoe jongens naar me kijken en met me omgaan (ook al is dit nog erg moeilijk omdat ik nog vaak bestempeld word als trans, maar wanneer ze mij zien als vrouw ) dan merk ik hoe fijn ik mij voel in wie ik ben. Een vrouw wat in de wereld staat en ontdekt hoe mooi het is om jezelf te kunnen zijn. Ik ben ik en ik leef. Ik leef en zit in mijn ontwikkeling om een vrouw te zijn op voornamelijk lichamelijk vlak want op geestelijk vlak voel ik een rust over mij heen een gevoel van wie ik ben en hoe ik leef. En nu kom ik op een moeilijk ver woordelijk vlak wat ik nog steeds moeilijk vind in omvang van dit alles in mijn transitie. Maar waar ik merk hoe natuurlijk dit alles is. Eindelijk klopt alles hoe ik in de wereld sta. Ik sta in de wereld als mijzelf en dat voel ik. En dat gevoel is bijna hetzelfde als verliefd zijn. Zo mooi om rust te hebben en niet meer te zoeken. Ik sta hier en leef, beleef en zie mijzelf. Ook al merk ik dat ik geestelijk gewoon een vrouw ben en daar naar handel in mijn omgeving merk ik dat mijn lichaam nog niet zo ver is, en valt dit soms nog erg zwaar.
Wat een herhaling van woorden en gevoel wat ik wil uiten. Maar zo merk ikzelf de acceptatie van wie ik ben en hoe een verlossing het mij geeft om te kunnen leven, eindelijk leven zonder vragen. Of ja dan komt de andere vraag naar boven. WAT IS LEVEN?
Dat is en volgende vraag die ik graag wil beantwoorden en waar ik mee bezig ben te ondervinden, de weg is ingezet en merk dat het geluk in mij dit alles mogelijk maakt om te leven vanuit mijn hart, mijn hart in wie ik ben.