Zelfmoord, ja dat onderwerp ga ik even aanhalen na de dag die ik dinsdag beleefde. In iets waar ik zoveel respect voor heb en waar ik zoveel verdriet bij voel. Een gevoel waar ik voor moet huilen als ik er over praat, ook nu huil ik. Ik begrijp jullie zo goed waarom jullie het deden en waar het allemaal zo moeilijk is voor iedereen. Alles wat er gebeurd rondom een zelfmoord is moeilijk en dat terwijl ikzelf zo goed begrijp hoe moeilijk die laatste stap is om daadwerkelijk te nemen, en dan gebeurd het je neemt het. Het gebeurd en jijzelf hebt eindelijk rust, een rust die je zo graag niet wou nemen maar waar je zo graag voor kiest om het dan maar allemaal achter je te laten. Het stopt jij bent er
niet meer, jij ja jij hebt de moed gekozen om alleen deze stap te nemen en durfde uit te voeren omdat alleen jij er beter van word, eindelijk die ene stap die alleen jijzelf in de hand kan hebben en waar naderhand niemand meer een beslissing over kan nemen of iets over kan zeggen. Dat was het, het stopt voor jou hier. Ja het stopt voor jou.
Maar wat laat je achter, welk verdriet zit er in de mensen om je heen. Die jij hebt achtergelaten met……
Ja dit besefte ik dinsdag allemaal, Ivo ik kijk zo vol waardering naar je en heb zoveel verdriet dat ik om mij heen zie, ik heb het moeilijk met je ouders en je kinderen en de mensen die om je heen stonden, met je zussen en schonen zonen die zoveel vertelde over jou, ik huil ik huil zoveel nu ik dit schrijf, en in het schrijven van dit hoor ik de muziek die ik hoorde tijdens jou afscheid wat we samen namen toen ik daar zat. Ik heb het er zo moeilijk mee met wat ik om mij heen zag en hoe ikzelf tussen mijn familie stond en merkte dat ik pijn voel in mijzelf. Vol emotie schrijf ik dit nu, vol emotie van verdriet wat ik die dag beleefde en waar ik het moeilijk mee heb. Ja daar sta ik voor het eerst tussen mijn familie als vrouw en dan meteen dit, een crematie en dan zie ik mijn familie in verdriet een verdriet waar ik me ze moeilijk in voel en waar ik mijzelf zo in beheer op een nieuw vlak als vrouw vol emoties die me zo hard raken. Ik heb geen woorden meer om uit te leggen hoe ik mij voel hoe dichterbij dit allemaal ooit was en waar ik eindelijk niet meer naar kijk, alleen met verdriet zie ik mijn jeugd dat op een draadje hing om het zelf ook te doen
gewoon weg zijn gewoon niks meer gewoon einde, klaar ik heb er genoeg van. Een dag die dicht bij me staat en wat ikzelf niet snel zal vergeten, een mooie dag voor mij. Maar met zoveel verdriet eromheen. Sterkte iedereen die dit meemaakt.
Eindelijk die emoties die ik zo moeilijk kon hebben vroeger en die maar soms naar voren kwamen. Vroeger toen ik jong was ging het nog maar nadat ik ouder werd liep ikzelf met mijn lichaam en geest steeds verder uiteen. Alles klopte niet meer en ik probeerde maar zo goed mogelijk te leven in deze huidige maatschappij. En dan word je iemand anders wat jij niet bent en waar niks meer klopt. En nu merk ikzelf pas hoe mijn lichaam en geest een worden en hoe meer ik met mijn beide voeten op de grond sta. Ik geniet van de emoties die me pijn doen, liefde geven, en mij doen voelen wie ik
ben. Dit voelde ik dinsdag enorm en ik genoot ervan, zo geniet ik nu van de muziek die ik hoorde en waar ik de afgelopen dagen even niks anders meer wou luisteren voor mijzelf. Bedankt hiervoor C, bedankt voor je mooie stuk wat jij speelde. Het doet me goed om met deze muziek dichterbij te
kunnen komen. De traanen sijpelen nog steeds over mijn wangen, ik geef dit stuk een einde, een einde wat geen woorden meer nodig heeft over wat en hoe ik mij voel.