- Pijn verdriet ongeloof, pijn voel ik pijn van wat er in mijn jeugd allemaal gebeurd is. Pijn wat ik niet kan verklaren met alles wat er gebeurd is tussen mij en mijn ouders. Tijd zal het nodig hebben waar ik dit in mijn leven een plek mag geven, een plek wat altijd aanwezig is van de vragen die ik nooit meer aan mijn moeder kan stellen. Verdriet wat er nog aan gaat komen, verdriet die bij mijn vader aanwezig is. Mijn vader weet vanuit mijn woorden nog niks ik heb nog niks aan hem verteld waar ik mij nu zo goed mee voel. De mogelijkheid die ik nog niet heb gehad om het te vertellen, maar ik ga er voor zorgen dat de mogelijkheid komen gaat dat ik het verhaal kan vertellen aan mijn vader, een vader waar ik weinig binding mee heb, nooit echt gepraat over hoe mijn leven is. Rondlopen en niet weten wie jezelf bent. Wat heeft er allemaal afgespeeld daar zo na mijn vijfde levensjaar waar is het misgegaan wat ik nooit gemogen heb en waar ik altijd al bang voor ben geweest om hier het met mijn ouders over te hebben. Waarom speelt dit door mijn hoofd de gedachtes en ongeloof dat mijn ouders me niet accepteerde als meisje of was ik toen gewoon een jongetje? Hoe leefde ik mijn leven met angst om dit niet te kunnen bepraten of uitten waar zat de knelling dat dit niet mocht.
Mijn beleving hoe ik vroeger al voor mijzelf wist dat ik een meisje ben wat ook stoere dingen kan doen als jongen, waar ging het met mijzelf de mist in om me zo bang te zijn dit te vertellen aan mijn moeder. Mijn vader was er niet meer in de buurt na mijn achtste, we zagen pap een keer per week of gingen samen uiteten. Waarom werd ik zo geblokkeerd om mijzelf te uiten waarom was ik er vroeger al bang voor om commentaar te krijgen dat ik meisjes dingen deed of een gevoel had dat ik gecorrigeerd werd van dit mag niet.
Een leeftijd weet ik niet meer maar ik was jonger dan 10. Op een schooldag gingen we kijken bij een molen in Mechelen hoe alles daar werkte. Ik begon met een aantal touwen wat daar hingen te vlechten en dat lukte een beetje, totdat een ouder vroeg of ik wou leren vlechten, ik schrok liet alles los en was bang dat ze me zagen vlechten…. waarom?
werd ik altijd gepest over wat ik droeg op school? Was het omdat ik het aan wou of moest dit van mam? Kan toch niet of wel?
Op mijn veertiende corrigeerde mijn vader me dat ik niet zo met mijn heupen/billen moet lopen, wat maakt het uit hoe ik loop waarom zou je vader hier eigenlijk iets op willen zeggen.Waarom wou ik geen carnaval meer vieren? Ik haalde vroeger liever glazen op dan carnaval vieren.Omdat ik zelfs toen al geen jurkje aan mocht? Ik was negen wtf? Waarom zo bang.
Ik voel me zo kloten hierover over alles wat er gebeurd is in mijn jeugd een verdriet hoe alles gelopen is een ongeloof waarom ik dit moet meemaken, een verdriet wat steeds verder over mijn wangen loopt nu ik dit schrijf ik wil huilen over mijn pijn wat ik in mijn jeugd heb meegemaakt. Ik vind het zo moeilijk hoe het allemaal gelopen is en wil zo graag dat mam even komt kijken en me knuffelen en me ziet als dochter een dochter wat in haar armen kan verdwijnen en waar ze vol liefde kan zeggen dat ze van me houd en trots is op mij om wie ik echt ben. Wie ben ik wie was ik vroeger?
De afspraak met mijn vader gaat komen en ook al zit hier zoveel verdriet en pijn er zal een moment komen dat ik dit kan trotseren om hem alles te vertellen en mij te laten zien wie ik ben.
Huilen wil ik, om het een plek te kunnen geven. Huilen met mijn vader waar ik geen binding mee heb. Dit voelt zo moeilijk om te begrijpen of er aan beide kanten verdriet zit tussen ons. Elkaar meer geven dan een binding wat niet aanwezig is tussen ons. Ik ben bang, bang om het hem te vertellen. Denken dat hij niet de waarheid gaat vertellen over mij, en bang dat hij het niet goed vind. Terwijl ik zelf weet dat hij het zelf fijn vind om een dames slipje aan te hebben en een panty. Wat speelt er tussen ons. Wat speelt er tussen pap en mij. Waarom die pijn om het hem nog niet te kunnen vertellen. Zit ik hier moed te verzamelen een afspraak te maken met hem. Wie neem ik mee. Ik wil mijn broer bij me. Hoelang ga ik nog wachten, waarom wachten hoe langer ik nu wacht hoe moeilijker het word.
Waar sta ik met welke moed gaat het mij lukken. Wens me stekte want de datum dat ik naar pap ga is elf april.