Een gesprek met M, waar de dag naar toe ging wat we samen vertelde en beleefde die dag.
Het is kwart voor twaalf en ben net gaan zitten in mijn favoriete restaurant Van Wijck in maastricht. Ik heb een afspraak gemaakt met M, met M heb ik veel beleefd en meegemaakt en na ongeveer 10 maanden elkaar niet meer gezien te hebben weer een afspraak gemaakt. Ik heb net mijn dubbele espresso op en daar komt ze binnenlopen. Een leuke lange zwarte jas aan en typish M 🙂 ze komt naast me zitten begroeten even en meteen vielen we in een goed gesprek. Het gesprek ging over mij en mijn transitie en hoe het met mij gaat maar ook over haar gelukkig.
Op een gegeven moment ging het over de openheid van vroeger en hoeveel mijn moeder dit bij mij tegenhield en waar M mij net meestal de openheid wel liet zien, maar daar kwam weer de angst die ik had voor mam om de hoek kijken. Ik huil nadat dit word aangehaald ik huil over de frustratie waarom ik zo bang was voor mam en hoe M mij wel die openheid liet zien. Een geweldig moment, een moment wat ik zie dat de pilletjes die ik slik werken. Want vroeger ging dit niet. Huilen ging niet of was zo zeldzaam dat ik nu elk huilmoment wil koesteren dat het er is. Dankje M we hebben heerlijk gepraat, 16:40 staat op de klok.
We zitten hier al bijna vijf uur samen te praten over alles wat er gebeurd is en hoe we vooruitkijken in ons leven en wat we nog allemaal willen doen.. Wat een middag. Ik hoop dat we dit vaker kunnen doen, ik heb er erg van genoten.
En nu zit ik de volgende ochtend dit verhaal te schrijven, ik denk terug aan gisteren en de dag samen met M maar ook de avond die ikzelf nog beleefde op de bank met de film Coco. Nu is het niet de film die ik snel nog een keer op zal zetten, mede omdat ik het eigenlijk een te makkelijke en te bekende setting vonden er mocht meer fantasy in…
Maar dat betekende niet dat de film me niet raakte. Het raakte me door de familie, vader en moeder en dit alles. Een vraag over mijn mam en pap komt boven drijven en ik val zo bij het einde van de
film in een emotionele huilbui en samen met een woede over mam. Ik huil, ik huil en laat het toe om te huilen en na een aantal minuten huilen komt die woede die woede richting man. Ik huil nog
harder en mijn neus verstopt. Ik huil en snak naar adem. Mam waarom doe je me dit aan waarom
mocht ik vroeger niet mezelf zijn waarom hield je me zo tegen. En pap, pap waarom laat je niks van je horen waarom betekent de zoon en dochter die je hebt niks. Je belt nooit laat nooit wat van je
weten en je leeft en daar maar alleen.
Daar zaten we dan, samen twee jaar geleden na een berichtje van mijn tante dat het niet goed gaat met je gaat. We komen naar je toe en je zit daar in je huisje weg te leven. Je wilt niet meer leven en na veel moed kwam je er weer boven op. Ik heb samen met je bij de psycholoog gezeten om te
kijken naar jou leven. Je bent er na twee jaar gelukkig weer een beetje bovenop gekomen samen
met de hulp van jou broer. Zit je weer wat tevredener in je huisje. Maar nu kom ik, ik kom elf april bij je langs. Samen met L kom ik langs en dan laat ik zien hoe trots je kunt zijn op ons. Een dochter en
zoon komen kijken hoe het met je gaat en kom ik uitleggen hoe het met mij gaat. En daar huil ik nu zo sterk over. Wat is er gebeurd vroeger daar zo rond mijn 7de levensjaar de ruzies wat ik
meemaakte tussen julie en mij. Het geweld wat afspeelde tussen ons. Waarom sloeg je me vroeger en waarom sloeg mam me soms, wat is er allemaal gebeurd tussen ons. Een vraag waarop ik hoop
dat je me dit in alle eerlijkheid kunt vertellen wat er gebeurd is en hoe jezelf naar mij kijkt. Ik ben sterk genoeg om deze pijn te kunnen trotseren en wil jou ook helpen in de pijn die jezelf hebt. Laat het toe wat al die jaren bij jou ook niet mocht maar heb spijt met alles wat jullie mij hebben
aangedaan.
Ik kan het leven aan om te laten zien wie ik ben, laat jij dit ook zien dat je het leven
aankan en kruip niet weg. Pap je zal het wel niet lezen maar elf april kom ik naar je toe. Tot dan.